ในยามเย็นที่ฟ้าเริ่มส่งสีสันแห่งค่ำคืนมาเยือน ฉันยังคงยืนฟังรอบข้างทั้งผู้คนและรถ เรือ สายลมยังคงพัดพราวเบาๆ ตามจังหวะของใจ ท้องฟ้ากว้างขวางเบื้องบนค่อยๆ ถักทอเรื่องราวด้วยสีสันที่ไม่อาจหาที่สิ้นสุด จากฟ้าสีครามใสเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ ที่ผสมผสานกับสีชมพูหวาน และสีม่วงที่ลึกล้ำยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
20 กรกฎาคม 2567 ได้นัดกับแม่และน้องชายไปเดินเล่นที่ตลาดน้อย เจริงกรุงครับ จะว่าไปทริปนี้ก็ได้มีการพูดคุยกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว แน่นอนว่าหน้าที่ในหาข้อมูลการเดินทางและสถานที่ ข้าพเจ้าเป็นผู้ดูแลเองครับ 🙂
ซิตี้รันครั้งนี้ใช้เส้นทางวิ่งรอบเกาะรัตนโกสินทร์ที่วิ่งผ่าน 14 ป้อมปราการเก่าของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ด้วยลักษณะของแนวเส้นที่ขีดลงบนแผนที่จึงเรียกเส้นทางนี้ว่า “เส้นทางธนูง้างสาย“
เป็นที่น่าเสียดายที่ไม่ได้มีเวลาเพียงพอให้ได้แวะสำรวจป้อมปราการแต่ละแห่งว่ายังเหลืออะไรให้พอได้ศึกษาบ้าง กอปรกับเช้าวันนี้ตั้งใจมาวิ่งซิตี้รันเป็นหลัก จึงไม่มีเวลาเพียงพอเพื่อการนี้ครับ คงต้องหาโอกาสกลับมาซ้ำเพื่อเดินดูร่องรอยประวัติศาสตร์อย่างตั้งใจครับผม
Continue readingแน่นอนครับว่าการส่งรูปภาพเป็นวิธีที่ช่วยให้การสื่อสารแบบออนไลน์มีประสิทธิภาพมากขึ้น เพราะรูปภาพช่วยเสริมความหมายและทำให้ข้อความที่เราส่งมีความหมายมากขึ้น นอกจากนี้ การส่งรูปภาพยังช่วยให้เราสามารถแสดงอารมณ์และความรู้สึกได้มากขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้อความเปล่าๆ ไม่สามารถทำได้ นอกจากนี้การส่งรูปภาพยังช่วยเพิ่มความสนุกสนานในการสื่อสารออนไลน์ด้วยนะครับ
“สวัสดีวันจันทร์” ถือเป็นการทักทายที่เราใช้กันอย่างแพร่หลายในช่วงเช้าวันจันทร์ เพื่อแสดงความเป็นกันเองและเป็นการทักทายเพื่อ Start เข้าสู่ดำเนินชีวิตในสัปดาห์นี้ นอกจากนี้ การใช้คำทักทายด้วยการ สวัสดี ยังเป็นการเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมและการมีสัมพันธภาพกับผู้คนที่เราพบเจอในชีวิตประจำวัน ดังนั้นการใช้คำว่า “สวัสดีวันจันทร์” หรือคำทักทายอื่นๆ ที่เหมาะสมก็จะช่วยสร้างความสัมพันธ์และเชื่อมโยงกับผู้คนได้ดีขึ้นแน่นอนครับ
Continue readingช่วงวันหยุด 4 วัน (25 – 28 กรกฎาคม 2563) ที่ผ่านมา มีโอกาสได้ไปเยือนจังหวัดเลยครับ ต้องไปร่วมงานศพญาติผู้ใหญ่ที่นั่น ช่วงขากลับพอจะมีเวลาก็เลยแวะไปเที่ยวสกายวอล์ค เปิดใหม่ของเชียงคานซะหน่อย เห็นข่าวในโซเชียลฯฟีดมารัว ๆ ดูแล้วสวยงามน่าสนใจเลยทีเดียว
ขอกล่าวคำว่าสวัสดีครับ วันนี้ได้มีโอกาสกลับมาเขียนบันทึกการเดินกันอีกครั้งนะครับ ต่อไปจะเขียนบ่อย ๆ เขียนมากเขียนน้อยก็จะเขียนครับผม ที่ผ่านมาถ่ายภาพไว้เยอะ ความตั้งใจจริง ๆ ก็คือจะนำมาเขียน Blog นี่แหละครับ ภาพเก่าบางภาพถ่ายมาค่อนข้างแย่เนื่องจากยังขาดทักษะกอปรกับเทคโนโลยีกล้องโทรศัพท์มือถือสมัยนู้นยังอยู่ในช่วงของการพัฒนา แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ อย่างไรเสียความตั้งใจที่จะเล่าเรื่องนั้นมีอยู่เต็มเปี่ยมยจริง ๆครับ ฮา ๆ
ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสพกพาโทรศัพท์ BlackBerry รุ่น Bold ไปถ่ายภาพ การเดินทางในครั้งนั้นเป็นการกลับไปเยี่ยมบ้านที่อำเภอบึงกาฬหลังจากที่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายปี ซึ่งเส้นทางจะต้องผ่านจังหวัดหนองคายก่อน และบังเอิญรถตู้ของเราก็ไปเช้าที่ตัวจังหวัดพอดี พวกเราจึงจำเป็นต้องหาที่เติมพลังงานให้กับร่างกายเสียก่อน เพราะกว่าจะถึงบึงกาฬก็เกือบสองร้อยกิโล คุณแม่ซึ่งเป็นหัวหน้าทริปก็อาสาเป็นผู้เลือกร้านอาหาร แน่นอนว่าย่อมเป็นร้านที่แม่รู้จัก ร้านนั้นก็คือ ร้านโจ๊กแม่ทิพย์ นั่นเองครับ
Continue readingมีโอกาสได้ไปถ่ายภาพที่ย่านสามแพร่งมาครับ แสงแดดจัดจ้าน contrast เสียเหลือเกิน ฮาา
แถวนั้นส่วนใหญ่เป็นอาคารเก่าสถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกีส เนื่องจากอาศัยกันมาหลายชั่วคนแล้วตัวอาคารเลยออกจะเก่า ๆหน่อย แต่เหมือนชุมชมจะรีโนเวทกันอยู่เรื่อย ๆครับ
ร้านอาหารมีเยอะพอสมควร ก็พยายามจะชิมหลาย ๆร้านเพื่อจะได้ถ่ายภาพ แต่ปริมาณความจุของกระเพาะอาหารช่วงนี้เล็กลงกว่าเมื่อก่อนมาก เลยได้ภาพอาหารมาไม่กี่อย่าง คิดว่าถ้ามีโอกาสจะชวนเพื่อน ๆที่กินเก่ง ๆไปแก้มือ (ไม่ได้เลี้ยงนะ) เอาแบบว่านั่งกันห้าคนสั่งมากินคนเดียวเพื่อถ่ายภาพอาหาร อะไรแบบนั้น 555
เพื่อน ๆสามารถติดตามอ่านได้ที่นี่นะครับ https://travel.kapook.com/view218173.html
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสพาครอบครัวไปไหว้พระ วัดแม่นางปลื้ม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
จึงขอเล่าประวัติย่อ ๆ ให้เพื่อน ๆ ฟังกันสักนิด ครั้งหนึ่งองค์พระนเรศได้ปลอมตัวออกไปดูสารทุกข์สุขดิบประชาชนขอท่าน และเพื่อไม่ให้ดูมีเอิกเกริกท่านจึงได้แอบออกไปคนเดียวโดยที่ไม่มีทหารติดตาม ระหว่างที่กำลังพายเรือกลับเข้าวังก็ได้เกิดฝนตกหนักทำให้เปียกปอนไปทั้งตัว บังเอิญว่าแถวนั้นมีบ้านของชาวปลูกริมน้ำพอดีจึงได้แวะเข้าไปขอหลบฝน
วันหน้าจะมาเล่าเรื่อง แผ่นดินไหว รินจานี ให้ฟังกันอย่างละเอียดนะครับ หลังจากออกจากพื้นที่แผ่นดินไหว้ได้แล้วก็ได้มีโอกาสเข้าไปพักใน เมืองลอมบอง น้องนนท์หัวหน้าทีมก็ได้พาไปเที่ยวหลายแห่ง
เผื่อท่านใดสนใจก่อนหน้านี้ผมเคยได้รับการสัมภาษณ์จากทีมงานเว็บไซต์กระปุกครับ https://hilight.kapook.com/view/176045
ตอนจะออกจากลอมบอกต้องมาต่อเครื่องที่กัวลาลัมเปอร์เลยได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้ประสบภัยที่ติดอยู่ในทะเลสาบท่านหนึ่งครับ พอดีน้องเขานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ และก็จะเดินทางกลับประเทศไทยพร้อมกัน เห็นว่าเรื่องราวที่น้องเขาาถ่ายทอดประสบการณ์มาน่าสนใจ ก็เลยถือโอกาสแชร์ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันครับ เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าข่าวแผ่นดินไหวส่วนใหญ่มักจะมาจากการสัมภาษณ์ผู้ประสบภัยที่วิ่งลงมาจากเขา ไม่ค่อยได้เห็นคนที่อยู่ในทะเลสาบเล่าเรื่องกันสักเท่าไร (หรืออาจจะเสิร์ชหาไม่เจอ อันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ)
น้องเขาเล่าว่าตอนที่เกิดแผ่นดินไหวกำลังอยู่ตรงหน้าเต๊นท์ใกล้ทะเลสาบพอดี ตอนมองขึ้นไปบนยอดเขาก็เห็นดินบนเขาถล่มลงมาจนคิดว่าน่าจะมีคนเสียชีวิต (ขณะที่กำลังเล่าอยู่ยังมีไม่รายงานสรุปจำนวนผู้เสียชีวิตในอุทยานฯ) ผมก็เลยบอกไปว่าไม่น่าจะมีใครเสียชีวิต ทุกคนคงวิ่งลงมาข้างล่างกันทันครับ
อันที่จริงแล้วไม่ได้หายไปไหน ตัวแอดมินเองก็ยังคงมาวนเวียนดูเว็บเบล็อกของตนเองอยู่เนือง ๆ เพียงแต่ว่าไม่ค่อยอยากจะพิมพ์อะไรลงมาในนี้เสียเท่าไร
ก็อย่างที่ทราบกันดี เว็บไซต์เริ่มหดหายตายจากเพราะคนเข้าเฟสบุ๊คกันหมด อย่างทำอะไรก็สืบค้นเอาในช่องเสิร์จของเฟสบุ๊คก็จะเจอสิ่งที่ต้องการ ทั้งเพื่อน ไม่ใช่เพื่อน ญาติสนิทมิตรสหาย ของกิน ของใช้ ที่เที่ยว ฯลฯ ล้วนแล้วแต่ไปกองบนเฟสบุ๊ค
แต่ก็นะ เราคนไอทีรุ่นโบรานก็ย่อมมีความหัวรั้นเป็นธรรมดา และก็ยังคงเชือ่ว่าเว็บจะยังไปต่อได้
สุดท้ายอยากกล่าวคำว่าสวัสดี และต่อจากนี้จะมีอะไรมาเล่าให้ฟังกันอยู่เรื่อย ๆ นะครับ