ช่วงวันหยุด 4 วัน (25 – 28 กรกฎาคม 2563) ที่ผ่านมา มีโอกาสได้ไปเยือนจังหวัดเลยครับ ต้องไปร่วมงานศพญาติผู้ใหญ่ที่นั่น ช่วงขากลับพอจะมีเวลาก็เลยแวะไปเที่ยวชม สกายวอล์ค เปิดใหม่ของเชียงคานซะหน่อย เห็นข่าวในโซเชียลฯฟีดมารัว ๆ ดูแล้วสวยงามน่าสนใจเลยทีเดียว
ขอกล่าวคำว่าสวัสดีครับ วันนี้ได้มีโอกาสกลับมาเขียนบันทึกการเดินกันอีกครั้งนะครับ ต่อไปจะเขียนบ่อย ๆ เขียนมากเขียนน้อยก็จะเขียนครับผม ที่ผ่านมาถ่ายภาพไว้เยอะ ความตั้งใจจริง ๆ ก็คือจะนำมาเขียน Blog นี่แหละครับ ภาพเก่าบางภาพถ่ายมาค่อนข้างแย่เนื่องจากยังขาดทักษะกอปรกับเทคโนโลยีกล้องโทรศัพท์มือถือสมัยนู้นยังอยู่ในช่วงของการพัฒนา แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ อย่างไรเสียความตั้งใจที่จะเล่าเรื่องนั้นมีอยู่เต็มเปี่ยมยจริง ๆครับ ฮา ๆ
ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสพกพาโทรศัพท์ BlackBerry รุ่น Bold ไปถ่ายภาพ การเดินทางในครั้งนั้นเป็นการกลับไปเยี่ยมบ้านที่อำเภอบึงกาฬหลังจากที่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายปี ซึ่งเส้นทางจะต้องผ่านจังหวัดหนองคายก่อน และบังเอิญรถตู้ของเราก็ไปเช้าที่ตัวจังหวัดพอดี พวกเราจึงจำเป็นต้องหาที่เติมพลังงานให้กับร่างกายเสียก่อน เพราะกว่าจะถึงบึงกาฬก็เกือบสองร้อยกิโล คุณแม่ซึ่งเป็นหัวหน้าทริปก็อาสาเป็นผู้เลือกร้านอาหาร แน่นอนว่าย่อมเป็นร้านที่แม่รู้จัก ร้านนั้นก็คือ ร้านโจ๊กแม่ทิพย์ นั่นเองครับ
Continue readingเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสพาครอบครัวไปไหว้พระที่ วัดแม่นางปลื้ม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
จึงขอเล่าประวัติย่อ ๆ ให้เพื่อน ๆ ฟังกันสักนิด ครั้งหนึ่งองค์พระนเรศได้ปลอมตัวออกไปดูสารทุกข์สุขดิบประชาชนขอท่าน และเพื่อไม่ให้ดูมีเอิกเกริกท่านจึงได้แอบออกไปคนเดียวโดยที่ไม่มีทหารติดตาม ระหว่างที่กำลังพายเรือกลับเข้าวังก็ได้เกิดฝนตกหนักทำให้เปียกปอนไปทั้งตัว บังเอิญว่าแถวนั้นมีบ้านของชาวปลูกริมน้ำพอดีจึงได้แวะเข้าไปขอหลบฝน
วันหน้าจะมาเล่าเรื่อง แผ่นดินไหว รินจานี ให้ฟังกันอย่างละเอียดนะครับ หลังจากออกจากพื้นที่แผ่นดินไหว้ได้แล้วก็ได้มีโอกาสเข้าไปพักใน เมืองลอมบอง น้องนนท์หัวหน้าทีมก็ได้พาไปเที่ยวหลายแห่ง
เผื่อท่านใดสนใจก่อนหน้านี้ผมเคยได้รับการสัมภาษณ์จากทีมงานเว็บไซต์กระปุกครับ https://hilight.kapook.com/view/176045
ตอนจะออกจากลอมบอกต้องมาต่อเครื่องที่กัวลาลัมเปอร์เลยได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้ประสบภัยที่ติดอยู่ในทะเลสาบท่านหนึ่งครับ พอดีน้องเขานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ และก็จะเดินทางกลับประเทศไทยพร้อมกัน เห็นว่าเรื่องราวที่น้องเขาาถ่ายทอดประสบการณ์มาน่าสนใจ ก็เลยถือโอกาสแชร์ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันครับ เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าข่าวแผ่นดินไหวส่วนใหญ่มักจะมาจากการสัมภาษณ์ผู้ประสบภัยที่วิ่งลงมาจากเขา ไม่ค่อยได้เห็นคนที่อยู่ในทะเลสาบเล่าเรื่องกันสักเท่าไร (หรืออาจจะเสิร์ชหาไม่เจอ อันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ)
น้องเขาเล่าว่าตอนที่เกิดแผ่นดินไหวกำลังอยู่ตรงหน้าเต๊นท์ใกล้ทะเลสาบพอดี ตอนมองขึ้นไปบนยอดเขาก็เห็นดินบนเขาถล่มลงมาจนคิดว่าน่าจะมีคนเสียชีวิต (ขณะที่กำลังเล่าอยู่ยังมีไม่รายงานสรุปจำนวนผู้เสียชีวิตในอุทยานฯ) ผมก็เลยบอกไปว่าไม่น่าจะมีใครเสียชีวิต ทุกคนคงวิ่งลงมาข้างล่างกันทันครับ
ต้นปี 54 ราว ๆเดือนมีนาคมผมได้มีโอกาสขึ้นไปเยือนภูทับเบิกเป็นครั้งแรกครับ อันที่จริงแล้วการไปเยือนภูทับเบิกในครั้งนั้นเป็นการไปปฏิบัติงาน ดังนั้นจึงไม่ได้คาดหวังฟิลลิ่งที่จะได้รับจากการท่องเที่ยวเสียเท่าไร แต่ก็ยอมรับว่าได้แอบหยิบฉวยระหว่างการทำงานมาได้ค่อนข้างเยอะพอสมควร ซึ่งก็มากพอที่จะนำมาเล่าให้เพื่อน ๆฟังกันเพลิน ๆได้
ภูทับเบิก ตั้งอยู่ที่บ้านทับเบิก ตำบลวังบาล ระยะทางห่างจากอำเภอหล่มเก่าราว 40 กิโลเมตร ซึ่งก็ควบรวมถึงห่างจากตัวเมืองเพชรบูรณ์ประมาณ 90 กิโลเมตรด้วยเช่นเดียวกันครับ ผมและทีมงานเริ่มต้นเดินทางออกจากกรุงเทพฯกันตั้งแต่บ่าย 3 โมงกว่าจะถึงที่พักบนภูทับเบิกก็มืดค่ำแล้ว ระหว่างเส้นทางพยายามมองออกไปนอกรถแต่ก็ไม่เห็นวิวสวย ๆเสียเท่าไร ทราบแต่เพียงว่าเส้นทางชันที่ขึ้นภูทับเบิกในช่วงเวลาที่ไม่มีแสงอาทิตย์นั้นมีความยากอยู่พอสมควร รู้สึกได้จากปฏิกิริยาของพี่โชเฟอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ