จากจุดเริ่มต้นของการเดินป่าศึกษาธรรมชาติ ณ อ่างเก็บน้ำมอสิงโต คณะเดินป่าทั้ง 6 ชีวิตก็เริ่มออกเดินกัน เนื่องจากฝนที่ตกก่อนหน้านั้นทำให้เส้นทางที่เคยเป็นทางดินตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นล่องน้ำขนาดเล็กแทน การเดินขี้นเขาที่เป็นทางดินลื่นๆแม้จะเป็นภูเขาเตี้ยๆแต่ก็ทำให้การเดินยากอยู่ไม่น้อยครับ
พวกเราเดินขึ้นเขามาไกลพอสมควรไม่นานก็มาถึงจุดที่เรียกว่าจุดพักซึ่่งก็คือบริเวณยอดเขานั่นเองครับ เดิมทีคณะตั้งใจว่าจะพักสักนิดนึง แต่ก็ไม่สามารถหยุดนิ่งอยู่กับที่ได้ เพราะมีแมลงมารบกวน เป็นแมลงดูดเลือดซะด้วย แถวบ้านผมเรียกพวกมันว่า เหลือบ
ตัวเหลือบ หน้าตาคล้ายแมลงวันแต่ตัวใหญ่กว่า น่าเสียดายผมไม่สามารถถ่ายรูปพวกมันมาได้ภ เพราะพี่ๆเค้าบินตอมไม่ยอมหยุด ด้วยความรำคาญพวกเราจึงรีบจ้ำอ้าว เข้าสู่ป่าท่อนที่สองของเส้นทางเดินป่า มอสิงโต-ดงติ้ว
เดินมาได้สักพักฝนก็เริ่มตกกระหน่ำ ด้วยกลไกอัตโนมัติสิ่งแรกที่ทุกคนทำคือรีบปกป้อกล้องและอุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์ที่ติดตัวมาอย่างเร่งด่วนครับ และเสื้อกันฝนที่โลมา บิ่นและไมค์ซื้อมาจากเซเว่นฯก็ได้นำออกมาใช้งานเป็นครั้งแรก ซื้อมาแค่ 29 บาท แต่ทริปนี้พวกพี่ๆเค้าใช้กันคุ้มจริงๆครับ
ก่อนออกจากป่าท่อนแรก พวกเราได้พบป่ะกับชนี เข้าใจว่าน่าจะเป็นชนีหัวมงกุฏครับ ร้องเสียงดังมาก หรืออาจเป็นเพราพวกเราอยู่ในระยะที่ใกล้กับชนีตัวนี้ก็เป็นได้ ซึ่งไม่บ่อยครับที่จะได้เห็นชนีในระยะใกล้ขนาดนี้ ผมเคยเดินป่าเส้นทางมอสิงโต-ดงติ้วหลายครั้ง ก็เพิ่งเห็นครับ นับเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับผมและคณะฯ
ป่าท่อนสอง เริ่มเป็นป่าดิบ ต้นไม้เริ่มหนาขึ้นความชื้นในอากาศก็มากขึ้น ระหว่างเดินเราก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากกองทัพทากเจ้าถิ่น พี่ๆเค้าจู่โจมเราอย่างรวดเร็ว เงียบเชียบ ทุกคนในคณะฯก็เริ่มระมัดระวังกันมายิ่งขึ้น ทากมีนิสัยแปลกอยู่อย่างคือ กินอิ่มแล้วก็ไป ไม่มูมมาม สุดท้ายก็ทิ้งไว้แต่ร่องรอยของการเฉลิมฉลอง เลือดที่ค่อยๆซึมไหลผ่านผิวหนัง จะไหลอยู่นานพอควรกว่าจะหยุด
ที่เลือดหยุดช้าก็เพราะทากได้ปล่อยเอ็มไซม์มาป้องกันการแข็งตัวของเลือดเรานั่นเองครับ ถ้าเลือดไม่แข็งตัวการดูดเลือดก็จะสะดวกคล่องคอยิ่งขึ้นนั่นเองครับ
คณะทริปของเราบางคนไม่ค่อยรับเอาประสบการณ์แบบนี้บ่อยนัก ก็เลยรู้สึกแหยงๆในช่วงแรกๆ แต่พอโดนไปสักระยะก็เริ่มทุกคนก็เริ่มจะชิน คุณพี่ทากอยากกัดอยากดูดก็เชิญเลย เต็มเหนี่ยวไปเลยค้าบ
ระยะทาง 2.7 กิโลเมตร เราเดินการอยู่สองชั่วโมง ไม่นานก็พบทางออกที่เรียกว่า ดงติ้ว มาทะลุตรงที่ทำการพอดี นายบิ่นบอกว่ามันช่างเป็นสองชั่วโมงที่ยาวนานที่จริงๆ ผมก็เคยคิดอย่างนั้นตอนเดินที่นี่ใหม่ๆ ผมคิดว่าการที่เราได้มีสติกับสิ่งรอบข้าง จิตใจอยู่กับการเดิน อยู่กับตัวเอง ทำให้เวลายาวนานขึ้น ชีวิตก็ดูจะยาวขึ้น
ทันทีที่จากออกจากป่า สิ่งแรกที่คณะทริปทำก็คือ สำรวจตนเอง สำรวจว่ามีทากจากป่าเกาะเข้ามาเที่ยวด้วยรึเปล่า และก็ไม่ผิดหวัง พวกพี่ๆเค้าเกาะติดมาหลายสิบตัว พวกเราค่อยๆล้างค่อยๆแกะออกที่ละตัวสองตัวด้วยความละเมียด
ไม่เจ็บ ไม่เป็นไร แค่เลือดออก ไม่ถือสาหาความ ทากต้องจำเป็นต้องกินเลือดเรา มันเป็นเรื่องธุรกรรมที่ต้องทำและดำเนินไป ถ้าเราไม่อยากโดนกัดก็แค่ป้องกันครับ
โดย
นายนกกระรางหัวหงอก