ใจจริงผมอยากจะตั้งชื่อบทความนี้ว่า “ศิลปะสัจจะธรรมว่าด้วยเรื่องความตายและการเกิดใหม่ภายใน 49 วัน” แต่เกรงว่าจะไม่สื่อความหมายที่ตรงกับชื่องานจึงสมควรที่ใช้ชื่องานเป็นชื่อบทความครับ
เย็นวันอาทิตย์ที่ 27 ธันวาคม 2552 ผมมีนัดกับนายนกขมิ้นน้อยธรรมดา นายเต่าจักร และพี่แตงไทภไปดูงานศิลปะสื่อแสดงสดและสื่อร่วมสมัย (Performance Art and Intermedia) ที่ สตูดิโอชั้น 4 หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ตรงข้ามมาบุญครอง เซ็นเตอร์
ผมกับนายนกขมิ้นฯ มาสายเหมือนอย่างเคย ทำให้นายเต่าและพี่แตงไทยต้องรอนานจนเลยเวลาเข้างานไปพอสมควร ภรู้สึกสำนึกผิดและต้องขออภัยท่านทั้งสอมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ _/|\_
งานแสดงเริ่มทันที หลังจากที่พวกเราได้ก้าวเข้าไปอยู่ด้านหลังที่นั่งผู้ชม และยังโชคดีที่พวกเราได้ตั๋วยืน (เพราะคนดูเต็มจนไม่มีที่นั่งแล้ว)
จากสภาวะที่เงียบงันภายในห้องแสดง ทุกคนก็ต้องสะดุ้งด้วยเสียงหวีดร้องจากกลุ่มนักแสดงที่วิ่งกรูกันออกมาจากด้านหลังผู้ชมไปยังตรงกลางเวทีด้านหน้าภ เป็นสัญญาณว่าการแสดงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ท่าทางการร่ายรำที่ไม่น่าจะใช่ถ้าท่าทางของมนุษย์ กอร์ปกับแสงสีอันจัดจ้านจากฉากหลังที่สะท้อนความหมายจากท่าทางการเต้น และเสียงเพลงหลอนๆ คล้ายแนวเพลง Death Metal บางเพลงที่ผมเคยได้ฟังเมื่อครั้งยังหนุ่มสลับกับเสียงเพลงที่ทำให้รู้สึกปลดปล่อย ทำเอาประสาทเสียไปได้เหมือนกัน แต่พอดูไปได้สักพักก็รู้สึกเข้าถึงเนื้องานชิ้นนี้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ผมไม่สามารถอธิบายงานศิลปะชิ้นนี้ให้ออกมาความรู้สึกในตอนนั้นด้วยการพิมพ์เป็นตัวหนังสือได้ครบและถูกต้องทั้งหมด แต่ถึงที่สุดก็ได้ข้อสรุปจากงานชิ้นนี้ว่า ความตายอยู่ไกล้ตัวเรามาก มันเป็นเรื่องที่ธรรมดาถ้าคุณจะตาย ไม่มีใครหนีมันพ้นหรอก เมื่อถึงเวลานั้น คุณจะบอกลาร่างกายคุณ คนที่คุณรัก และโลกใบนี้ และจากไปอย่างสงบได้อย่างไร และนี่ก็คือ นิยามหนึ่ง ของ มรณานุสติ นั่นเองครับ
ต้องขอขอบคุณ ทีมงานและนักแสดงทุกคน ผู้สร้างงาน For 49 Days Exhibition Mind journey beyond death
อำมฤทธิ์ ชูสุวรรณ ผู้สร้างสรรค์และออกแบบงานทัศนศิลป์สื่อร่วมสมัย
และ กิตติพร อุดมรัตนกูลชัย กำกับการแสดง
เรียบเรียงโดย
Orange Smallfish