ตอนมาเดินธรรมยาตราครั้งที่ 9 และ 10 นอกจากจะมีเพื่อนเดินที่เป็นคนแล้ว ยังมีเพื่อนเดินที่เป็นสุนัขด้วยครับ

จำได้ว่าสุนัขตัวนี้ได้มาร่วมเดินธรรมยาตราครั้งที่แล้วด้วยครับ
จำได้ว่าสุนัขตัวนี้ได้มาร่วมเดินธรรมยาตราครั้งที่แล้วด้วยครับ

เดินธรรมยาตราครั้งที่ 11 ผมไม่สังเกตเห็นว่ามีสุนัขมาร่วมเดินไปกับเราไปตลอดทางเหมือนครั้งก่อนๆ จะมีบ้างก็เป็นบางครั้งที่มีมาร่วมเดินสักพักแล้วก็แยกทางหายไปภ เอ นึกแล้วก็เกิดคำถามครับ คิดว่าเจ้าตูบตัวนั้นน่าจะได้อนิสงค์อันใดจากการเดินไหมครับ ผมคิดว่าได้นะแต่นึกไม่ออกว่าได้อะไรหรืออย่างไร

เมื่อพูดถึงสุนัขที่พบเห็นระหว่างเส้นทางเดินภ ก็สะท้อนอะไรบางอย่างถึงวิถีชีวิตผู้คนที่นี่ภ ผมเคยสงสัยนะว่าสุนัขที่ผมเห็นส่วนใหญ่ ทำไมไม่ค่อยมีสุนัขสายพันธุ์ไทย มีแต่สุนัขพันธุ์ต่างประเทศหรือไม่ก็สุนัขพันธุ์ทางภ สุนัขบางตัวดูแล้วก็น่าจะราคาโขอยู่ เป็นต้นว่า พันธ์ชิตสึ, พันธุ์โกลเด้นฯ, ขนาดพันธุ์ร็อตไวเลอร์ยังมีเลย

มีข้อสงสัยแบบนี้ คนแรกที่ผมจะถามก็เห็นจะหนีไม่พ้นนายปุกปุย แช่นุ่นเพื่อนผม หมอนี่มักตอบอะไรที่มันยากๆได้เสมอ (แต่เรื่องง่ายๆ กลับไม่รู้เรื่องและชอบทำให้มันดูยาก ฮา)

Continue reading

01

การที่ต้องตื่นขึ้นมาทำวัตรเช้าตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง เป็นอะไรที่สุดแสนจะทรมานสำหรับปุตุชนอย่างเราๆ ที่ปกติไม่ค่อยได้ตื่นเช้าบ่อยๆ แต่เชื่อเถอะว่าถ้าผ่านช่วงของความทรมานอันนี้มาได้ เราก็จะรู้สึกอีกแบบนึงนะ ภรู้สึกถึงความสดชื่นภายใต้อากาศที่หนาวเย็น รู้สึกถึงความตั้งใจของเพื่อนๆทุกคนที่มาร่วมทำวัตรเช้าภ รู้สึกถึงความสุขจากพิธีกรรมทางศาสนาที่มีความศักดิ์สิทธิ์ และรู้สึกถึงความสุขที่ได้สดับรับฟังการเทศนาสอนธรรมจากหลวงพ่อไพศาล วิสาโล ท่านเจ้าอาวาส วัดป่าสุคะโต จังหวัดชัยภูมิ

Continue reading

กลับบึงกาฬ 4 วันได้รูปที่ถ่ายจากโทรศัพท์มือถือมานิดหน่อย เรื่องที่จะเขียนเล่าให้ฟังก็เลยมีไม่มากครับภ งั้นก็ขออนุญาตเล่าต่อจากตอนที่แล้วเลยล๊ะกันนะครับ ในวันรุ่งขึ้นน้าแต๋วและน้าหรั่ง(น้าเขย)ญาติลูกพี่ลูกน้อง ก็อาสาจะพาไปเที่ยว “บึงโขงหลง” แหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมอีแห่งนึงของคนบึงกาฬครับ

06

ตอนเด็กๆ ผมจำได้ว่าเหมือนจะเคยไปที่นั่นสองสามครั้งได้ พวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านชอบเหมารถไปเที่ยวกัน เด็กๆอย่างผมก็เลยมีโอกาสได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย และก็จำได้ว่าที่นั่นก็ไม่มีอะไรเสียนอกจากแอ่งน้ำขนาดใหญ่(มาก)ในตอนนั้นกิจกรรมทริปก็มีไม่มากเช่นกันครับ พวกผู้ชายไปหาปลาส่วนฝ่ายแม่บ้านผู้หญิงก็จะรอเอาปลามาทำกับข้าว ก็ดูชิวๆไปอีกแบบครับ ยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้น้าๆจะพาไปทริปแบบนั้นหรือเปล่าหว่า

Continue reading

ช่วงนี้ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน ก็เลยลองค้นหารูปเก่าๆดู เผื่อจะได้นำมาเขียนบล็อคเล่าให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ในเครื่องมีรูปอยู่หลายโฟลเดอร์เลยที่ยังไม่ได้นำไปเขียน ก็นั่งดับเบิ้ลคลิกไปเรื่อยๆ และก็เจอรูปอยู่โฟลเดอร์หนึ่งที่ตั้งใจว่าจะนำมาเขียนในบล็อกนานแล้ว เป็นรูปจากโทรศัพท์มือถือที่ผมถ่ายไว้เมื่อกลางปี 2006 ครับ

23092006(010)

ตอนนั้นกลับไปเยี่ยมยายและหลวงลุงที่บ้านเกิด อำเภอบึงกาฬ (เป็นจังหวัดบึงกาฬ แล้ว) และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอยาย เพราะถัดมาตอนปลายปีท่านก็เสียชีวิตลงด้วยโรคชรา

Continue reading

“หนุ่ม” เพื่อนคนหนึ่งของผมเป็นผู้ที่ชอบทำบุณทำทานอยู่เป็นนิจ โดยเฉพาะในช่วงเทศกาลสำคัญๆของไทยพี่คนนี้เค้าไม่เคยพลาดครับ ต้องขออภัยที่ไม่สามารถเปิดเผยรูปภาพของเค้าได้ เนื่องจากเกรงว่าจะผิดจรรยาบรรณทางการแพทย์ภ ฮ่ะๆๆ ที่จริงแล้วเค้าไม่ชอบถ่ายรูปและก็ไม่ชอบให้ใครเอารูปไปโพสต์บนเว็บต่ะหาก ขนาดขอถ่ายรูปดีๆอย่างละมุนละม่อมยังไม่ค่อยจะยอมเลย รูปที่มีอยู่ของหมอนี่สวนใหญ่ก็ได้มาจากการแอบถ่ายแทบทั้งสิ้นครับ ฮะๆๆแปลกคน

14042008(002)

ทริปนี้นายหนุ่มเค้าชวนผมไปทำบุญที่อยุธยาภ และจะตระเวณต่อไปยังจุดหมายปลายทางที่จังหวัดสุพรรณบุรีภ ซึ่งที่นั่นจะมี “นายเปิ้ล ศาสตร์” รุ่นน้องที่เป็นคนในพื้นที่รอต้องรับเราอยู่ ทริปนี้ 2 วัน 1 คืนครับ ขับรถออกจากบ้านประมาณ 9 โมงเช้าวิ่งบนถนนสายเอเชียมุ่งสู่อยุธยา ระหว่างทางก็เห็นประชาชนชาวไทยเล่นสงกรานต์กันไม่ขาดสาย กว่าจะถึงเป้าหมายก็ปาไปเกือบเพล

Continue reading

จะเรียกว่าบ้านอย่างเต็มปากเต็มคำก็คงไม่ใช่ซะทีเดียวครับ ที่นี่เคยเป็นคอนโดฯที่เช่าเค้าอยู่ก่อนหน้าที่จะย้ายมาอยู่คอนโดฯของตัวเองในปัจจุบัน จำได้ว่าเวลานั้นเป็นช่วงเย็นของวันอาทิตย์ที่ไม่ได้ไปอยู่ในห้างที่มีแอร์เย็นๆ เหมือนอย่างที่เคยทำ ท้องฟ้ายามเย็น ของวันนี้ช่างดูแตกต่างกว่ายามเย็นวันก่อนก่อน แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับของฟ้าช่างดูเข้มข้นแต่แอบแฝงไปด้วยความเหงาเสียเหลือเกิน

ท้องฟ้ายามเย็น

จริงอยู่ว่าแสงสุดท้ายของทุกเย็นอาจจะดูคล้ายกันแต่ก็ไม่เคยเหมือนกันสักวัน ความสวยงามนี้ก็แตกต่างกันไปตามบรรยากาศและฤดูกาล หากได้ลองให้เวลากับตัวเองสักนิด นิ่งหยุดอยู่ตรงนี้สักพัก ผมเชื่อแน่ว่าเราจะได้รับอะไรดีๆกลับมา อย่างน้อยที่สุดก็ความสุขจาก “ความสงบ” และอย่างมากที่สุดก็คือ “สติ” นั่นเองครับ

Continue reading

Ignite Thailand++ ครั้งที่ 2 วันพุธที่ 13 ตุลาคม 2553 เวลา 18.00 – 21.00 น. (เปิดรับลงทะเบียนตั้งแต่เวลา 17.00 น.)ณ หอประชุมจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย ลงทะเบียนเข้าร่วมงานแล้ว ที่นี่http://www.ignite.in.th ฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย

Igniter – Ignite Thailand++ (ครั้งที่ 2)

ดร. ประมวล เพ็งจันทร์

อดีตอาจารย์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ผู้ เริ่มต้นออกเดินเท้าจาก จ.เชียงใหม่ กลับสู่บ้านเกิดที่เกาะสมุย จ.สุราษฎร์ธานี ด้วยระยะเวลา 66 วัน ผ่านระยะทางกว่า 1,000 ก.ม. นำมาซึ่งการถ่ายทอดเรื่องราวตลอดระยะเวลาของการก้าวย่าง สะท้อนคุณค่าของการมีชีวิตอยู่กับชั่วขณะปัจจุบันผ่านหนังสือ “เดินสู่อิสรภาพ” และอีกหลายเรื่องราวที่อาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ ค้นพบจากการสังเกตชีวิต และได้ถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือ เช่น “เราจะเดินไปไหน”, “ประมวลความรัก” เป็นต้น

Continue reading

For 49 Days Exhibition Mind journey beyond death

ใจจริงผมอยากจะตั้งชื่อบทความนี้ว่า “ศิลปะสัจจะธรรมว่าด้วยเรื่องความตายและการเกิดใหม่ภายใน 49 วัน” แต่เกรงว่าจะไม่สื่อความหมายที่ตรงกับชื่องานจึงสมควรที่ใช้ชื่องานเป็นชื่อบทความครับ

เย็นวันอาทิตย์ที่ 27 ธันวาคม 2552 ผมมีนัดกับนายนกขมิ้นน้อยธรรมดา นายเต่าจักร และพี่แตงไทภไปดูงานศิลปะสื่อแสดงสดและสื่อร่วมสมัย (Performance Art and Intermedia) ที่ สตูดิโอชั้น 4 หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ตรงข้ามมาบุญครอง เซ็นเตอร์

ผมกับนายนกขมิ้นฯ มาสายเหมือนอย่างเคย ทำให้นายเต่าและพี่แตงไทยต้องรอนานจนเลยเวลาเข้างานไปพอสมควร ภรู้สึกสำนึกผิดและต้องขออภัยท่านทั้งสอมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ _/|\_
Continue reading

ในการเดินของมนุษย์เราบางครั้ง เราเดินอย่างเร่งรีบ เดินอย่างบ้าเลือด เดินอย่างเพลิดเพลิน หรือเดินอย่างทุกข์ระทม (ทั้งร่างกายและจิตใจ) หรือแม้กระทั้งเดินแบบใจลอยคิดฟุ้งซ่านไปในหลายๆ เรื่องในเวลาเดียวกันจนแยกไม่ออกว่ามีกี่เรื่องที่คิดกันแน่

หลายครั้งที่เราเดินอย่างมีและไม่มีจุดมุ่งหมายปลายทาง แต่ทุกย่างก้าวของเราก็รีบเร่งก้าว โดยไม่ได้คำนึงถึงเรื่องอื่นใดนอกจากระยะทางที่ไกลหรือสถานที่เราต้องการไปถึงจุดหมายปลายทาง แม้แต่บางครั้งลืมความเป็นตัวเป็นตนของตนเอง ลืมสังเกตสิ่งแวดล้อมรอบข้าง หรือแม้แต่ไม่ได้มองอะไรเลย จนข้อเท้าแพลงหรือประสบอุบัติเหตุ อาจจะเป็นเพราะเราเดินได้แต่ไม่มี “สติ”

ผมได้รู้จักการเดินแบบไร้สติมานานมากแล้ว จนวันหนึ่งได้เข้ามาสู่การเดินแบบมีสติ โดยเข้ามาร่วมกับ “คณะเดินธรรมยาตรา ครั้งที่ 10 ณ จังหวัดชัยภูมิ” แม้ว่าจะเป็นครั้งที่ 2 ที่ผมเข้ามาร่วมเดิน แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงภาระอันยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ที่มารองรับกิจกรรมต่างๆ ของชาวโลก ทั้งที่ทำร้ายและช่วยกันรักษาโลกใบนี้

Continue reading