ก่อนที่จะตัดสินใจจัดทริปนี้ผมคิดอยู่นานหลายตลบ ว่าจะจัดดีหรือป่าวหนอ เพราะช่วงเวลาหลายเดือนจากนี้คือฤดูกาลของฝนฟ้า ขืนดื้อจัดไปก็คงจะไม่มีเพื่อนๆตอบรับกลับมาเป็นแน่แท้
บ้านเราเมืองเราอยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตร เมื่อเข้าเดือนหกฝนก็จะตกกระหน่ำจนถึงเดือนเก้าเดือนสิบ ทริปนี้อยู่ในเดือนเจ็ดพอดิบพอดี ซึ่งไม่ว่าผมจะจัดทริปไปที่แห่งไหนก็คงหนีไม่พ้นสายฝนอยู่ดี
เสาร์ อาทิตย์ทั้งที อยู่บ้านว่างๆ ทำอะไรดีหว่า… คิดไม่ออกเอางี้ดีกว่า ฆ่าเวลาด้วยการเล่น hi5 และกัน
หลังจากเปิดอ่าน commentภ โอ้วววว ฟ้าประทาน
”ดีค่ะน้องแทนสบายดีไห๊มเอ่ยคิดถึงๆๆ
พี่มีทริปอาสามาเสนอล่ะน่าสนใจๆๆ ส่งเมล์ไปให้แล้วลองดูน๊ะ…”
หลังจากอ่าน สรุปใจความได้ว่า เป็นทริปอาสาภ ปลูกกล้วย ปลูกหญ้า ให้ช้างกิน
แทนคุงรีบตอบกลับทันที ทันใด “สนใจคร้าบบบ จองให้ด้วย”
และแล้ว วันที่ที่เดินทางก็มาถึง นัดเจอกันที่ คิงพาว์เว่อร์ซอยรางน้ำ ตอน 6.00 โมง
มาด้วยอาการเมาขี้ตาสุดๆ ในการมาครั้งนี้ คิดไว้ในใจว่า จะไปถ่ายรูปเด็ดๆมาให้ได้ 555
(มีใจอยากทำงานหน่อยนึง แอบเลว) ถึงที่นู่น ก็ประมาณ 11.00 กว่าๆ มั้งไม่แน่ใจ เพราะก็ยังเมาขี้ตาอยู่ดีนั่นแล่ะ
หลังจากเดินทางออกจากทุ่งทานตะวัน พวกเราก็แวะทางอาหารเล็กน้อยก่อนเดินทางต่อไปยังจุดหมายสุดท้ายของทริปนี้คือ Primo Posto del Khao Yai
ผมเห็นนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวที่อุทยานฯเขาใหญ่แวะมาที่นี่และถ่ายรูปไปโพสต์บนอินเทอร์เน็ตกัน ดูแล้วมันสวยแปลกตาดี ก็เลยลองแวะมาดูมั่ง เผื่อจะมีอะไรถูกใจ
และก็ไม่ผิดหวังครับ ที่นี่ดูสวยกว่าที่ผมคิดไว้ มีหลายคนบอกว่าเป็นสถาปัตยกรรมแบบอิตาลี่ แต่ทำไมผมนึกถึงแต่ตึกรามบ้านช่องในหนังเม็กซิกันก็ไม่รู้สินะ
หลังจากเดินทางออกจากศูนย์ฯเจ็ดคต จุดหมายปลายทางที่เราจะเดินทางไปต่อคือทุ่งทานตะวันครับ
ทุ่งทานดอกตะวันมีอยู่มากมายในจังหวัดสระบุรี โดยเฉพาะตลอดเส้นทางที่จะวิ่งเข้าไปที่น้ำตกเจ็ดสาวน้อย ซึ่งหากมาจากกรุงเทพฯนั่งรถมาทางถนนมิตรภาพ(ถนนที่จะไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือ) เลี้ยวซ้ายเข้าไปยังเส้นทางจะบอกว่าไปน้ำตกเจ็ดสาวน้อยเราก็จะเจอดอกทานตะวันตลอดทางเลยล่ะครับ
จริงๆแล้วดอกทานตะวันเป็นพืชไร่ที่ชาวบ้านเค้าปลูกกันในช่วงฤดูหนาวกันอยู่แล้ว ด้าวเพราะความสวยงามของมันจึงมักจะมีหมู่นักท่องเที่ยวลงจากรถไปถ่ายรูปด้วยประจำ และจึงกลายมาเป็นประเพณีนิยมของคนทั่วไปที่ต้องแวะเวียนมาถ่ายรูปและคนท้องถิ่นเองก็จะเกิดรายได้เข้าอีกทางครับ อันนี้ถือเป็นเรื่องดี เที่ยวไทยช่วยไทยครับ
เช้าวันที่สองของทริป ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนตึง เนื่องจากเมื่อคืนเรานั่งซึบซับเอาบรรยากาศของศูนย์ฯเจ็ดคตดึกเกินไปหน่อย ก็แน่ล่ะครับ เรามีเวลากันแค่ 2 วันกะอีก 1 คืน ไหนเลยจะยอมให้เวลาผันผ่านโดยเปล่าประโยชน์
เช้าของวันนี้เป็นเช้าของฤดูหนาวที่ดูสวยงามมากๆอีกวันนึงของผม แม้จะลมแรงไปหน่อยแต่ในสายลมก็อัดแน่นไปด้วยความบริสุทธิ์สะอาดที่เจือจางไปด้วยกลิ่นของใบไม้และไอน้ำ ลมที่แรงบวกกับอากาศที่หนาวอยู่แล้วยิ่งทำให้คณะทริปของผมหนาวเป็นเท่าทวี
ตกเย็นทุกคนก็ได้ทำภาระกิจส่วนตัวกันจะหมด อาบน้ำอาบท่า สบายใจไปตามๆกัน ยกเว้นผมกันนายกั้มที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เหตุผลของกั้มคือเค้ามีอาการป่วยมาตั้งแต่ก่อนเดินทางจึงไม่สามารถอาบได้ ส่วนผม ผมยังสงสัยอยู่ว่า ลืมหรือว่าขี้เกี่ยจกันแน่ นั่งกินนั่งเล่นนั่งคุยไปเรื่อย ที่สุดก็ไม่ได้อาบน้ำจนได้
สาวๆนำทีมโดยน้องโลมาได้เตรียมอาหารการกินไว้ให้พวกเราแล้ว อ่อ วันนี้เรามีสุกี้รสเด็ดไม่แพ้MKด้วยนะ บวกกับความโหยหิวจากการเดินทางท่องเที่ยว พวกเราก็ซัดกันราบคาบไปตามฟอร์ม
เมื่อกิจกรรมเล่นน้ำตกจบลง คณะท่องเที่ยวก็เดินทางกลับ แต่ เอ ถ้าจะกลับไปที่เต้นท์เลยก็คงจะน่าเบื่อ เราจึงออกนอกเส้นทางเลี้ยวซ้ายขึ้นสู่จุดชมวิวของที่นี่
ระยะทางถึงจุดชมวิวไม่ไกลนัก เราจึงไปถึงตั้งแต่ก่อนห้าโมงเย็น จากตรงนี้เรามองเห็นทิวทัศน์เกือบรอบด้าน มองไกลไปถึงตัวอำเภอแก่งคอย(คิดว่าใช่นะ) ดูแล้วก็สบายใจดีนะ แต่นี้ก็ยังไม่ใช่ไฮไลท์หรอกนะ เพราะที่เราอยากจะดูที่สุดคือ แสงสุดท้ายยามอาทิตย์อัศดง นั่นเองครับ
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงกันเรียบร้อย พวกเราก็ออกเดินทางสู่ น้ำตกเจ็ดคต ตามที่ได้หารือกันครับ
การเดินทางจากศูนย์ฯถึงทางน้ำตกนั้นสะดวกสบาย สามารถขับรถไปถึงได้ แต่จากปากทางเข้าก่อนถึงน้ำตกเราต้องเดินทางเท้ากว่า 2 กิโล(เห็นจะได้นะ) ซึ่งก็ไม่ไกล้และไม่ไกลถ้าใช้ตัวผมเป็นบรรทัดฐาน และตรงนี้แหละไฮไลท์แรกของทริปนี้ มันคือเสน่ห์ของการเดินป่า คือหลายคนอาจจะไม่รู้ตัวว่า เวลาเราเดินในที่ๆไม่คุ้นเคยสมาธิของเราจะจดจ่ออยู่กันสิ่งรอบข้าง ทั้งเส้นทาง ต้นไม้ ป่า ภูเขา เสียงแมลง และเสียงสัตว์แปลกๆที่ไม่คุ้นเคย น้อยมากที่จะมีคนใจลอยคิดถึงเรื่องอื่นระหว่างเดินป่า เพราะความกลัวจะเป็นตัวแปรที่ควบคุมให้เรามีสมาธินั่นเองครับ
และแล้วพวกเราก็มาถึงปากทางเข้าศูนย์ศึกษาธรรมชาติฯจนได้ ที่ปากทางเข้ามีคณะของเราที่พลัดหลงกันระหว่างทางรออยู่ก่อนแล้ว น้องแทนหนึ่งในคณะผู้รอบอกว่ารออยู่นานมาก ก็เลยเก็บภาพป้ายทางเข้าซะหลายภาพ จนป้ายจะพรุนอยู่แล้ว พี่ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ ;-Pภ และแน่นอนครับ ผมไม่พลาดที่จะเก็บภาพที่ระลึกตรงป้ายทางเข้าไว้สักภาพก่อนเดินทางเข้าไปยังตัวศูนย์ฯ
ผมเชื่อว่าเกือบทุกคนชอบท่องเที่ยวสัมผัสธรรมชาติ แต่รูปแบบการท่องเที่ยวของแต่ละคนแตกต่างกัน จึงเป็นการยากที่จะทราบว่าแต่ละคนชอบท่องเที่ยวแบบไหน แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกนะครับ เพราะผมมีทฤษฏีส่วนตัว ทฤษฏีที่ว่าด้วยความมากหรือความน้อยหรือน้อยที่สุด คำว่าไม่แทบไม่มีหรือน้อยมากในทฤษฏีการท่องเที่ยวของผม บางคนชอบเที่ยวทะเล บางคนชอบเที่ยวภูเขา บางคนชอบเที่ยวป่า บางคนชอบเที่ยวหน้าหนาว บางคนชอบเที่ยวหน้าร้อน และมีเยอะที่ชอบเที่ยวหน้าฝน สรุปว่าทุกคนชอบท่องเที่ยว แต่จะมากหรือน้อยนั้นผมไม่ทราบ และไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน ที่สุดแล้วตัวแปรสำคัญของการเดินทางท่องเที่ยวก็คือ “เพื่อนเที่ยว” ถ้ามีเพื่อนผมว่าเราที่ไหนก็ได้ ถึงไหนถึงกันว่าไหมครับ
