ตีสี่ จันทร์ที่ 3 พฤศจิกายน 2551
เมื่อคืนผมนอนหลับได้ด้วยดี ก็ห่างหายจากการนอนถุงนอนที่ไม่มีอะไรรองหลังมานานพอสมควรภ หลังของผมเมื่อต้องกดทับกับพื้นกระดานแข็งๆของศาลาวัดเป็นเวลานานๆก็ทำเอาปวดเมื่อยไปได้เหมือนกันครับ แต่คงเพราะอาการอ่อนเพลียจากการเดินทางไกล การนอนหลับเมื่อคืนที่ผ่านมาจึงไม่มีปัญหาอะไรมาก โดยปกติการนอนอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากที่เราไม่คุ้นเคยอาจเป็นอุปสรรคที่ทำให้บางคนนอนไม่หลับ แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคของผมครับภ อุปสรรคของผมคือเสียงกรนของ พี่ตุ้มเม้ง พี่ตู้ และเพื่อนปุกปุ้ย (หรือผมด้วยหว่า) เรียกได้ว่าถ้าใครมานอนใกล้ๆพี่ๆพวกนี้ก็คงต้องทำใจครับ เพราะท่านเปล่งเสียงรถไฟ เรือกลไฟ และเครื่องบินโบอิ้งส่งเสียงคำรามแข่งกันทั้งคืน โชคดีผมรู้ทันจึงชิงหลับไปก่อน ส่วนเพื่อนๆธรรมยาตราท่านอื่นที่ไม่เคยเจอสถานะการณ์อย่างนี้มาก่อน กระผมคงต้องกราบขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยนะขอรับภ เหอๆ
เช้ามืดวันนี้พี่ตุ้มตื่นขึ้นมาคนแรก และผมก็เป็นคนที่สอง เพื่อนๆในคณะธรรมยาตราก็เริ่มทยอยตื่นกันบ้างแล้วครับ หลายคนเริ่มทำกิจธุระส่วนตัวกัน แต่เนื่องจากวัดหัวฝาย(จำชื่อวัดได้ล๊ะ)แห่งนี้มีห้องน้ำอยู่เพียง 2 ห้อง ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีคนมายืนรอใช้บริการ ผมจึงต้องถอยห่างไว้รอไปใช้บริการตอนที่คณะธรรมยาตราเค้าทำวัดเช้ากันท่าจะดีกว่าครับ
เหมือนทุกครั้ง เมื่อเสร็จจากทำวัดหลวงพ่อไพศาลท่านก็จะเทศนาสอนธรรม วันนี้เป็นประวัติของหมู่บ้านที่เราพักอยู่ ท่านบอกว่าเมื่อก่อนที่นี่อุดมสมบรูณ์มาก จนกระทั้งมีบริษัทสัมปทานป่าเข้าตัดไม้ใหญ่ และเป็นการเปิดทางให้กับพวกคนตัดไม้เล็กก็เข้ามาเผามาถางต่อ จนกะทั้งมีภูเขาหัวโลนให้เห็นอยู่มากมายในปัจจุบัน ฟังแล้วน่าเสียดายจังครับ
เสร็จสิ้นจากการทำวัดทุกคนก็เริ่มทยอยกันลงมาจากศาลาวัด ดูเหมือนว่าเช้านี้อากาศหนาวเย็นใช้ได้เลย เหมือนจะมีหมอกอยู่เยอะด้วย และเมื่อฟ้าเริ่มมีแสง พวกเราก็เริ่มมองเห็นหมอกหนาๆเข้ามาปกคลุมบริเวณที่พักชัดขึ้น ผมเริ่มใช้กล้องจากโทรศัพท์มือถือของผมเก็บภาพของเพื่อนในคณะฯ บ้างก็เก็บเต้นท์ บ้างก็พูดคุยกัน บางส่วนเริ่มหุงหาอาหารกันบ้างแล้ว และบางส่วนเริ่มจะป่าวประกาศขายเสื้อผ้าราคาถูกกันในรอบแรกของวันนี้
คณะธรรมยาตราทุกคนดูยิ้มแย้มแจ่มใส พวกเค้าดูเป็นมิตรมาก เหมือนเราเคยรู้จักคุ้นเคยพูดคุยกันมาก่อน ผมเชื่อว่าหลายคนไม่เคยมาทำกิจกรรมธรรมยาตราที่นี่และไม่เคยรู้จักใครในคณะฯมาก่อนแต่ก็ไม่จำเป็นต้องละลายพฤติกรรมครับ เพราะพวกเรามีเป้าหมายและทิศทางเดียวกันนั่นเองครับ วันนี้พวกคณะธรรมยาตราพร้อมออกเดินทางต่อกันแล้ว…. ติดตามอ่านใน Entry ถัดไปนะครับ
