20.00 น. ของ วันศุกร์ที่ 31 ตุลาคม 2551 วันออกเดินทาง

ย้อนกลับไป 5 วันก่อนการเดินทางไปร่วมกิจกรรม เดินธรรมยาตรา ชัยภูมิ เพื่อนผม นายปุกปุย หรือ นายนกขมิ้นน้อยธรรมดา ได้โทรมาชักชวนไปทำบุญ เดินธรรมยาตรา กับพระและญาติธรรมที่ จังหวัดชัยภูมิ ผมก็ตกปากรับคำไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแต่เพียงว่าอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน ๆ บ้าง เพราะไม่ได้ไปเที่ยวสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนที่เหนียวแน่นกลุ่มนี้นานแล้ว อันที่จริงก็ไม่ทราบด้วยซ้ำว่า เดินธรรมยาตรา ที่นายปุยเค้าพูดถึงนั้นคืออะไรและต้องทำอะไรบ้าง เดาเอาเองว่าน่าจะเหมือนกับเป็นการเดินธุดงค์ตามพระท่านไปเรื่อย ๆจนกว่าจะถึงจุดหมาย ซึ่งก็เดาถูกเพียงส่วนเดียวครับ เพราะความหมายลึกซึ้งของการเดิมธรรมยาตราที่ผมกำลังจะไปร่วมด้วยนี้มีความหมายที่สมบรูณ์ลึกซึ้งกว่าที่ผมเข้าใจอยู่มาก

โครงการ เดินธรรมยาตรา ลุ่มน้ำลำปะทาว นั้น หลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ เจ้าอาวาสท่านเดิมของ วัดป่าสุคะโต เป็นผู้ริเริ่มขึ้น และท่านยังเป็นประธานโครงการนี้มาจนถึงครั้งที่ 9 แล้วครับ โดย วัดป่าสุคะโต นั้นตั้งอยู่ที่ บ้านใหม่ไทยเจริญ ต.ท่ามะไฟหวาน อ.แก้งคร้อ จ.ชัยภูมิ ซึ่งก็คือเป้าหมายปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้ที่ผมและเพื่อน ๆจะไปกันครับ

กำหนดการคร่าว ๆ การเดินธรรมยาตราฯ ครั้งที่ 9 นั้น ผู้เข้าร่วมจะต้องเดินเท้ากัน 10 วัน ซึ่งระยะทางในครั้งนี้ราว ๆ 83 กิโลเมตรครับ เดินกันตั้งแต่วันที่ 1- 9 พฤศจิกายน 2551 จุดประสงค์ของการเดินธรรมยาตราก็เพื่อการอนุรักษ์แหล่งน้ำและธรรมชาติในลุ่มน้ำลำปะทาว และเชื่อมการปฏิบัติธรรมผสมผสานเข้ากับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เปิดโอกาสให้ชุมชนสร้างสรรค์กิจกรรมดี ๆ ภายใต้แนวคิดสิ่งแวดล้อมดีได้ด้วยตัวเรา เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้วิถีชีวิต วัฒนธรรมและทรัพยากรธรรมชาติในชุมชนลุ่มน้ำลำประทาว นำไปสู่แนวทางการอนุรักษ์และพัฒนาที่ยั่งยืน โดยความร่วมมือทั้งภาครัฐและภาคเอกชนและประชนทั้งลุ่มน้ำ

สำหรับกิจกรรมตามโครงการ เดินธรรมยาตรา ครั้งที่ 9 นั้น มี 2 ส่วนครับ ส่วนที่ 1 การเดินธรรมยาตรา ในรูปแบบของการเดินรณรงค์จาริกไปตามหมู่บ้านและชุมชนลุ่มน้ำลำปะทาว ระหว่างวันที่ 1- 8 พฤศจิกายน 2551 ระยะทาง 83 กิโลเมตร และส่วนที่ 2 (วันสุดท้าย) ลานกิจกรรม “สิ่งแวดล้อมดีได้ด้วยตัวเรา” บริเวณลานอเนกประสงค์ด้านหน้า ณ ที่ว่าการศาลากลางจังหวัดชัยภูมิ ระว่างวันที่ 7 – 9 พฤศจิกายน 2551 ในรูปแบบจัดนิทรรศการด้านสิ่งแวดล้อม งานเวที การออกร้านแสดงสินค้า การสาธิต การบริการประชาชนครับ

ตัวผมเองเข้าร่วมกิจกรรมได้เต็มที่เพียงแค่ 4 วันเท่านั้น เนื่องจากมีภาระความรับผิดชอบด้านการงานที่ต้องกลับไปจัดการ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาสัมผัสบรรยากาศ ก็น่าจะเป็นสี่วันของบทบาทผู้ร่วมกิจกรรมอนุรักษ์ธรรมชาติและยังได้เป็นนักปฏิบัติธรรมไปด้วยพร้อม ๆกันครับ

วันเดินทางผมนัดกับนายปุกปุยที่บ้าน พี่ตุ้ม ประทีป ประธานกลุ่มก๊วนของพวกเรา ซึ่งเป็นบ้านพักทหารอากาศอยู่ด้านหลังสนามกีฬากองทัพอากาศธูปะเตมีย์ ทว่าก่อนถึงที่นัดหมายฝนก็ได้เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาจนน้ำท่วม ยังดีที่บ้านพี่เค้าไม่ห่างจากถนนมากนัก

เข้าไปนั่งรอในบ้านได้สักพัก ผอ. ปุ้ม ผู้ร่วมทริปอีกคนก็มาถึง เจ้าปุ้มเพื่อนผมคนนี้รับอาสาเป็นสารถีขับรถพาพวกเราไปยังจุดหมาย วัดป่าสุคะโต จังหวัดชัยภูมิ นั่นเองครับ พวกเราเริ่มจัดสัมภาระกันอย่างเร่งด่วนเนื่องจากล่วงเลยเวลาออกเดินทางมานานมากแล้ว เกรงว่าจะไปถึงที่วัดดึกเกินไป (จริง ๆ ไม่ดึกหรอกครับ แต่ไปถึงโน่นเช้าเลย ฮา ๆ) กว่าจะจัดกันเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม เอาล่ะตอนนี้พวกเราสี่คน พี่ตุ้ม ปุกปุย ปุ้ม และผม ก็ได้ออกเดินทางกันแล้ว

ระหว่างทางพวกเราเจอฝนหนักมาตลอด จำเป็นต้องขับรถกันช้า ๆ เพราะเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุ กระทั่งมาถึงอำเภอแก้งค้อ จังหวัดชัยภูมิ น่าจะราว ๆตีห้าเห็นจะได้ ระยะทางจากกรุงเทพฯถึงอำเภอแก้งค้อราว 390 กิโลเมตรครับ เราก็มาหยุดพักยืดเส้นยืดสายเดินเล่นในตลาดเช้าในอำเภอ และถือโอกาสรอรับผู้เข้าร่วมกิจกรรมอีกสองท่านที่มาสมทบ ซึ่งทั้งสองท่านนี้ได้นัดกับพี่ตุ้มไว้ก่อนหน้านี้เพื่อขอติดรถไปลงที่วัดป่าสุคะโตกับเราด้วยครับ

 

ที่สุดเราก็มาถึงที่หมาย วัดป่าสุคะโต ประมาณตีสี่ โดยมีนายเต่า น้องส้ม และพี่ตู้มารอรับ แน่นอนว่าก๊วนเราทั้งสี่คนต่างก็อ่อนเพลียจากการเดินทางโดยเฉพาะนายปุ้มที่เป็นสารถีของเรา คิดว่าน่าจะต้องหาที่พักผ่อนหลับนอนกันก่อน ส่วนกิจกรรมธรรมยาตราที่วันนี้ได้เริ่มต้นเป็นวันแรกนั้น ก็คงจะต้องเข้าร่วมเดินในวันที่สองครับ

 

06.00 น. เสาร์ที่ 1 พฤศจิกายน 2551

วันนี้วันดีครับ เป็นคล้ายวันเกิดของผมเอง ฮา ๆ เมื่อคืนเจ้านายและเพื่อน ๆ ที่ทำงานเค้า SMS มาอวยพรกันหลายคน และคนพิเศษที่สุดคือ คุณแม่ ก็โทรมาอวยพรแต่เช้าเลย ผมไม่มีอะไรจะมอบให้เป็นการตอบแทน นอกจากกุศลบุญที่น่าจะได้รับจากการมาเดินธรรมยาตราในครั้งนี้ ที่ผ่านมาหลายปีผมจะฉลองวันเกิดด้วยการดวลเหล้ากับเพื่อน ๆ แต่ปีนี้ผมตัดสินใจเข้าวัดและก็ไม่ผิดหวังครับ

วัดป่าสุคะโต ที่ผมเห็นเป็นวัดที่น่ามาปฏิบัติธรรมมาก เงียบสงบ ร่มเย็น ทราบมาว่ามีคนจากหลาย ๆจังหวัดมาปฏิบัติธรรมที่นี่ สังเกตุว่าส่วนใหญ่นักปฏิบัติมักจะพูดคุยกันน้อยแต่ดูสงบและสุขุมเยือกเย็น แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจที่จะปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังครับ

เต่า รุ่นน้องในก๊วนเล่าให้ฟังว่า ปกติผู้ปฏิบัติธรรมที่มาใหม่จะมีพระอาจารย์ในวัดเป็นพี่เลี้ยง ผู้สอนและชี้ทางในการปฏิบัติให้ ซึ่ง 2 – 3 ปีก่อนเต่าเองก็ได้เคยผ่านขั้นตอนเหล่านั้นมาแล้วเช่นกัน ทั้งยังก็เคยชักชวนผมกับเจ้าปุกปุยมาที่นี่หลายครั้งแล้วเช่นกัน แต่ก็หาโอกาสไม่ได้เลยสักครั้ง บวกกับทิฐิส่วนตัวที่คิดเอาเองว่าการจะเข้าวัดปฏิบัติธรรมนั้นต้องมีทุกข์เสียก่อน ซึ่งเป็นความคิดที่ไม่ถูกต้อง ครั้งนี้ก็ได้มาที่นี่สมใจแถมยังมีเจ้าเต่าเป็นไกด์อีกด้วย

 

 

 

 

ที่นี่มีกุฏิมีรูปแบบสถาปัตยกรรมที่หลากหลาย มีทั้งแบบโมเดิล แบบวิจิตรศิลป์ และแบบอนุรักษ์นิยม แต่กุฏิทั้งหลายเหล่านั้นเดิมทีไม่ได้สร้างให้พระเป็นผู้อยู่อาศัยหรอกนะครับ เป็นกุฏิที่ญาติโยมมาสร้างไว้ให้วัดเพื่อเป็นที่พักของผู้ปฏิบัติธรรมคนอื่น ๆ ส่วนพระท่านก็จะขึ้นไปพักบนกุฏิที่สร้างแบบง่ายด้านหลังวัดโน่น ที่ผมชอบมากก็คือที่นี่ปลูกผักปลอดสารพิษไว้กินกันเองอีกด้วย เดินรอบวัดอยู่หลายนาทีก็ถึงเวลาที่จะต้องกลับไปปฏิบัติภาระกิจส่วนตัวและก็จะของีบเอาแรงซะหน่อย

 

อย่างที่เรียนให้ทราบ กิจกรรมธรรมยาตราในวันแรกนั้น พวกเรายังไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรม จะมีก็แต่ส่งตัวแทนของเราคือ พี่ตุ้มเม้ง เข้าร่วมเดินกับคณะธรรมยาตราเพียงคนเดียวครับ

อาจเพราะด้วยน้ำอดน้ำทนของชายชาติทหารอากาศ(แต่ก็เกือบหลับกลางอากาศเหมือนกัน) จึงสามารถเดินได้หลายๆกิโลโดยที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย สำหรับผม คงมีกิจกรรมอยู่ไม่กี่อย่างครับ คือ สำรวจวัด กิน และก็งีบ zzzzzz zzzz zzzz

เมื่อตื่นแล้วผมจะมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ

Comments

comments