บทความดีๆ จากปี 2002
เย็นวันหนึ่งหลังจากที่ผมเดินทางกลับมาจากออกพื้นที่ พี่ชายตัวดีของผมโทรมาบอกว่าเจอรังนกอะไรไม่รู้มาทำรังที่ร้าน (พอดีผมมีร้านขายต้นไม้มีทั้งไม้ดอก ไม้ผล สมุนไพร และอื่นๆ ผมไม่ได้ค่าโฆษณานะwebmaster ) ผมก็เลยว่านกอะไรเหรอ ที่มาทำรังอยู่ในนั้น พี่ชายก็บอกมาทางโทรศัพท์ว่า “ไม่รู้ต้องเอ็งต้องมาดูเอง” ด้วยความสงสัยเช้าวันรุ่งขึ้นผมพอเลิกงานก็นั่งรถสองแถวไปที่ร้าน
บทความดีๆ จากปี 2002
มะเฟืองชื่อนี้ใครๆก็รู้จักผมคนหนึ่งที่ชอบกินมะเฟืองกับแหนมเนือง ( แหนมเนือง คืออะไรเหรอ คือ อาหารเวียดนามที่มีหมู แผ่นแป้ง ผักนานาชนิดและน้ำจิ้มกินคล้ายเมี่ยงบ้านเรานี้แหล่ะ ความจริงจะอธิบายมากกว่านี้แต่นึกได้ว่า web เราไม่ใช่รายการอาหารอันนี้เลยเก็บไว้ก่อน) อะมาเข้าเรื่องดีกว่า มะเฟือง ชื่ออื่น เฟือง (ใต้) สะบือ (เขมร) บักเฟือง,บักเฟียง (อีสาน) ชื่อวิทยาศาสตร์Averrhoa carambola Linn., AVERRHOACEAE ส่วนที่มีสรรพคุณทางยา คือ ใบ ดอก ผล เมล็ด เปลือกต้น ราก สรรพคุณทางยาที่สำคัญ
กลับบึงกาฬ 4 วันได้รูปที่ถ่ายจากโทรศัพท์มือถือมานิดหน่อย เรื่องที่จะเขียนเล่าให้ฟังก็เลยมีไม่มากครับภ งั้นก็ขออนุญาตเล่าต่อจากตอนที่แล้วเลยล๊ะกันนะครับ ในวันรุ่งขึ้นน้าแต๋วและน้าหรั่ง (น้าเขย) ญาติลูกพี่ลูกน้อง ก็อาสาจะพาไปเที่ยว “บึงโขงหลง” แหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมอีแห่งนึงของคนบึงกาฬครับ
ตอนเด็กๆ ผมจำได้ว่าเหมือนจะเคยไปที่นั่นสองสามครั้งได้ พวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านชอบเหมารถไปเที่ยวกัน เด็กๆอย่างผมก็เลยมีโอกาสได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย และก็จำได้ว่าที่นั่นก็ไม่มีอะไรเสียนอกจากแอ่งน้ำขนาดใหญ่(มาก)ในตอนนั้นกิจกรรมทริปก็มีไม่มากเช่นกันครับ พวกผู้ชายไปหาปลาส่วนฝ่ายแม่บ้านผู้หญิงก็จะรอเอาปลามาทำกับข้าว ก็ดูชิวๆไปอีกแบบครับ ยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้น้าๆจะพาไปทริปแบบนั้นหรือเปล่าหว่า
ช่วงนี้ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน ก็เลยลองค้นหารูปเก่าๆดู เผื่อจะได้นำมาเขียนบล็อคเล่าให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ในเครื่องมีรูปอยู่หลายโฟลเดอร์เลยที่ยังไม่ได้นำไปเขียน ก็นั่งดับเบิ้ลคลิกไปเรื่อยๆ และก็เจอรูปอยู่โฟลเดอร์หนึ่งที่ตั้งใจว่าจะนำมาเขียนในบล็อกนานแล้ว เป็นรูปจากโทรศัพท์มือถือที่ผมถ่ายไว้เมื่อกลางปี 2006 ครับ
ตอนนั้นกลับไปเยี่ยมยายและหลวงลุงที่บ้านเกิด อำเภอบึงกาฬ (เป็นจังหวัดบึงกาฬ แล้ว) และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอยาย เพราะถัดมาตอนปลายปีท่านก็เสียชีวิตลงด้วยโรคชรา
จะเรียกว่าบ้านอย่างเต็มปากเต็มคำก็คงไม่ใช่ซะทีเดียวครับ ที่นี่เคยเป็นคอนโดฯที่เช่าเค้าอยู่ก่อนหน้าที่จะย้ายมาอยู่คอนโดฯของตัวเองในปัจจุบัน จำได้ว่าเวลานั้นเป็นช่วงเย็นของวันอาทิตย์ที่ไม่ได้ไปอยู่ในห้างที่มีแอร์เย็นๆ เหมือนอย่างที่เคยทำ ท้องฟ้ายามเย็น ของวันนี้ช่างดูแตกต่างกว่ายามเย็นวันก่อนก่อน แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับของฟ้าช่างดูเข้มข้นแต่แอบแฝงไปด้วยความเหงาเสียเหลือเกิน
จริงอยู่ว่าแสงสุดท้ายของทุกเย็นอาจจะดูคล้ายกันแต่ก็ไม่เคยเหมือนกันสักวัน ความสวยงามนี้ก็แตกต่างกันไปตามบรรยากาศและฤดูกาล หากได้ลองให้เวลากับตัวเองสักนิด นิ่งหยุดอยู่ตรงนี้สักพัก ผมเชื่อแน่ว่าเราจะได้รับอะไรดีๆกลับมา อย่างน้อยที่สุดก็ความสุขจาก “ความสงบ” และอย่างมากที่สุดก็คือ “สติ” นั่นเองครับ
ใจจริงผมอยากจะตั้งชื่อบทความนี้ว่า “ศิลปะสัจจะธรรมว่าด้วยเรื่องความตายและการเกิดใหม่ภายใน 49 วัน” แต่เกรงว่าจะไม่สื่อความหมายที่ตรงกับชื่องานจึงสมควรที่ใช้ชื่องานเป็นชื่อบทความครับ
เย็นวันอาทิตย์ที่ 27 ธันวาคม 2552 ผมมีนัดกับนายนกขมิ้นน้อยธรรมดา นายเต่าจักร และพี่แตงไทภไปดูงานศิลปะสื่อแสดงสดและสื่อร่วมสมัย (Performance Art and Intermedia) ที่ สตูดิโอชั้น 4 หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ตรงข้ามมาบุญครอง เซ็นเตอร์
ผมกับนายนกขมิ้นฯ มาสายเหมือนอย่างเคย ทำให้นายเต่าและพี่แตงไทยต้องรอนานจนเลยเวลาเข้างานไปพอสมควร ภรู้สึกสำนึกผิดและต้องขออภัยท่านทั้งสอมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ _/|\_
Continue reading
ในการเดินของมนุษย์เราบางครั้ง เราเดินอย่างเร่งรีบ เดินอย่างบ้าเลือด เดินอย่างเพลิดเพลิน หรือเดินอย่างทุกข์ระทม (ทั้งร่างกายและจิตใจ) หรือแม้กระทั้งเดินแบบใจลอยคิดฟุ้งซ่านไปในหลายๆ เรื่องในเวลาเดียวกันจนแยกไม่ออกว่ามีกี่เรื่องที่คิดกันแน่
หลายครั้งที่เราเดินอย่างมีและไม่มีจุดมุ่งหมายปลายทาง แต่ทุกย่างก้าวของเราก็รีบเร่งก้าว โดยไม่ได้คำนึงถึงเรื่องอื่นใดนอกจากระยะทางที่ไกลหรือสถานที่เราต้องการไปถึงจุดหมายปลายทาง แม้แต่บางครั้งลืมความเป็นตัวเป็นตนของตนเอง ลืมสังเกตสิ่งแวดล้อมรอบข้าง หรือแม้แต่ไม่ได้มองอะไรเลย จนข้อเท้าแพลงหรือประสบอุบัติเหตุ อาจจะเป็นเพราะเราเดินได้แต่ไม่มี “สติ”
ผมได้รู้จักการเดินแบบไร้สติมานานมากแล้ว จนวันหนึ่งได้เข้ามาสู่การเดินแบบมีสติ โดยเข้ามาร่วมกับ “คณะเดินธรรมยาตรา ครั้งที่ 10 ณ จังหวัดชัยภูมิ” แม้ว่าจะเป็นครั้งที่ 2 ที่ผมเข้ามาร่วมเดิน แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงภาระอันยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ที่มารองรับกิจกรรมต่างๆ ของชาวโลก ทั้งที่ทำร้ายและช่วยกันรักษาโลกใบนี้
วันที่ 10 ตุลาคม 2552 ที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสไปชมการบินผาดแผลงของฝูงบิน F-16 ที่ดอนเมืองครับ จริงๆก็ไม่เชิงว่าเป็นดอนเมืองซะทีเดียวหรอกครับ ผมไปยืนดูบนชั้นจอดรถของไอทีสแควร์หรือหลักสี่พลาซ่าเดิม ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะผมหมดสิทธิ์ที่จะไปดูไกล้ๆที่ดอนเมืองครับ เนื่องจากรถติดไม่ขยับเลย
และนี่เป็นครั้งที่สองที่ฝูงบินผาดแผลงจากกองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาที่มีนามว่า “Thunderbirds” ได้มีโอกาสมาแสดงให้คนไทยได้ชมกันครับ พวกเค้าเริ่มต้นด้วยการบินไปรอบๆบริเวณของฝูงบินคล้ายเป็นการเคารพท่านผู้ชม
จากนั้นก็เริ่มวาดลวดลายเด็ดของนักบินระดับโลก ด้วยการบินในแนวดิ่งแบบตั้งตรงระดับ 90 องศา จะหายไปจากฟ้า แค่ช็อตแรกก็หัวใจจะวายแทนนักบินแล้วล่ะครับ
วันนี้ผมได้มีโอกาสไปทำธุระที่จังหวัดแห่งหนึ่งของภาคกลางตอนบน นั่นก็คือ จังหวัดอุทัยธานี
สิ่งแรกที่ผมประทับใจเกิดขึ้นก่อนเข้าถึงตัวเมืองครับ ผมรู้สึกว่าคนที่จะเข้ามาจังหวัดนี้ต้องตั้งใจที่จะมาจริงๆ เนื่องจากตัวเมืองอุทัยธานีไม่ได้อยู่ใกล้เส้นทางหลัก คือเราต้องเลี้ยวซ้ายจากทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 32 มายังทางหลวงหมายเลข 333 และวิ่งตรงมาอีกไม่น้อยกว่า 12 กิโลเมตร จึงจะเข้าอำเภอเมืองครับ แต่บนเส้นทาง12 กิโลเมตรก่อนถึงตัวเมืองนั้นถนนหนทางสุดจะกว้างขวางและคุณสามารถทำเวลาได้จนคุณลืมเรื่องของระยะทางไปเลยล่ะ (แต่อย่าขับเร็วมากล่ะ อันตราย)
ถ้ามีโอกาสผมมักจะไปเที่ยวที่ ท้องฟ้าจำลอง กรุงเทพฯ ครับ เพื่อไปดูดาวตอนกลางวันแสกๆ
ที่นี่มีเครื่องฉายดาวในห้องโดมขนาดใหญ่ และยังมีวิทยากรคอยบรรยายให้ความรู้เกี่ยวกับดวงดาวและดาราศาตร์ให้เราได้ฟังอย่างน่าสนใจครับ