ตกเย็นทุกคนก็ได้ทำภาระกิจส่วนตัวกันจะหมด อาบน้ำอาบท่า สบายใจไปตามๆกัน ยกเว้นผมกันนายกั้มที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เหตุผลของกั้มคือเค้ามีอาการป่วยมาตั้งแต่ก่อนเดินทางจึงไม่สามารถอาบได้ ส่วนผม ผมยังสงสัยอยู่ว่า ลืมหรือว่าขี้เกี่ยจกันแน่ นั่งกินนั่งเล่นนั่งคุยไปเรื่อย ที่สุดก็ไม่ได้อาบน้ำจนได้
สาวๆนำทีมโดยน้องโลมาได้เตรียมอาหารการกินไว้ให้พวกเราแล้ว อ่อ วันนี้เรามีสุกี้รสเด็ดไม่แพ้MKด้วยนะ บวกกับความโหยหิวจากการเดินทางท่องเที่ยว พวกเราก็ซัดกันราบคาบไปตามฟอร์ม
เมื่อกิจกรรมเล่นน้ำตกจบลง คณะท่องเที่ยวก็เดินทางกลับ แต่ เอ ถ้าจะกลับไปที่เต้นท์เลยก็คงจะน่าเบื่อ เราจึงออกนอกเส้นทางเลี้ยวซ้ายขึ้นสู่จุดชมวิวของที่นี่
ระยะทางถึงจุดชมวิวไม่ไกลนัก เราจึงไปถึงตั้งแต่ก่อนห้าโมงเย็น จากตรงนี้เรามองเห็นทิวทัศน์เกือบรอบด้าน มองไกลไปถึงตัวอำเภอแก่งคอย(คิดว่าใช่นะ) ดูแล้วก็สบายใจดีนะ แต่นี้ก็ยังไม่ใช่ไฮไลท์หรอกนะ เพราะที่เราอยากจะดูที่สุดคือ แสงสุดท้ายยามอาทิตย์อัศดง นั่นเองครับ
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงกันเรียบร้อย พวกเราก็ออกเดินทางสู่ น้ำตกเจ็ดคต ตามที่ได้หารือกันครับ
การเดินทางจากศูนย์ฯถึงทางน้ำตกนั้นสะดวกสบาย สามารถขับรถไปถึงได้ แต่จากปากทางเข้าก่อนถึงน้ำตกเราต้องเดินทางเท้ากว่า 2 กิโล(เห็นจะได้นะ) ซึ่งก็ไม่ไกล้และไม่ไกลถ้าใช้ตัวผมเป็นบรรทัดฐาน และตรงนี้แหละไฮไลท์แรกของทริปนี้ มันคือเสน่ห์ของการเดินป่า คือหลายคนอาจจะไม่รู้ตัวว่า เวลาเราเดินในที่ๆไม่คุ้นเคยสมาธิของเราจะจดจ่ออยู่กันสิ่งรอบข้าง ทั้งเส้นทาง ต้นไม้ ป่า ภูเขา เสียงแมลง และเสียงสัตว์แปลกๆที่ไม่คุ้นเคย น้อยมากที่จะมีคนใจลอยคิดถึงเรื่องอื่นระหว่างเดินป่า เพราะความกลัวจะเป็นตัวแปรที่ควบคุมให้เรามีสมาธินั่นเองครับ
และแล้วพวกเราก็มาถึงปากทางเข้าศูนย์ศึกษาธรรมชาติฯจนได้ ที่ปากทางเข้ามีคณะของเราที่พลัดหลงกันระหว่างทางรออยู่ก่อนแล้ว น้องแทนหนึ่งในคณะผู้รอบอกว่ารออยู่นานมาก ก็เลยเก็บภาพป้ายทางเข้าซะหลายภาพ จนป้ายจะพรุนอยู่แล้ว พี่ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ ;-Pภ และแน่นอนครับ ผมไม่พลาดที่จะเก็บภาพที่ระลึกตรงป้ายทางเข้าไว้สักภาพก่อนเดินทางเข้าไปยังตัวศูนย์ฯ
ผมเชื่อว่าเกือบทุกคนชอบท่องเที่ยวสัมผัสธรรมชาติ แต่รูปแบบการท่องเที่ยวของแต่ละคนแตกต่างกัน จึงเป็นการยากที่จะทราบว่าแต่ละคนชอบท่องเที่ยวแบบไหน แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกนะครับ เพราะผมมีทฤษฏีส่วนตัว ทฤษฏีที่ว่าด้วยความมากหรือความน้อยหรือน้อยที่สุด คำว่าไม่แทบไม่มีหรือน้อยมากในทฤษฏีการท่องเที่ยวของผม บางคนชอบเที่ยวทะเล บางคนชอบเที่ยวภูเขา บางคนชอบเที่ยวป่า บางคนชอบเที่ยวหน้าหนาว บางคนชอบเที่ยวหน้าร้อน และมีเยอะที่ชอบเที่ยวหน้าฝน สรุปว่าทุกคนชอบท่องเที่ยว แต่จะมากหรือน้อยนั้นผมไม่ทราบ และไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน ที่สุดแล้วตัวแปรสำคัญของการเดินทางท่องเที่ยวก็คือ “เพื่อนเที่ยว” ถ้ามีเพื่อนผมว่าเราที่ไหนก็ได้ ถึงไหนถึงกันว่าไหมครับ
