ตีสี่ จันทร์ที่ 3 พฤศจิกายน 2551

เมื่อคืนผมนอนหลับได้ด้วยดี ก็ห่างหายจากการนอนถุงนอนที่ไม่มีอะไรรองหลังมานานพอสมควรภ หลังของผมเมื่อต้องกดทับกับพื้นกระดานแข็งๆของศาลาวัดเป็นเวลานานๆก็ทำเอาปวดเมื่อยไปได้เหมือนกันครับ แต่คงเพราะอาการอ่อนเพลียจากการเดินทางไกล การนอนหลับเมื่อคืนที่ผ่านมาจึงไม่มีปัญหาอะไรมาก โดยปกติการนอนอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากที่เราไม่คุ้นเคยอาจเป็นอุปสรรคที่ทำให้บางคนนอนไม่หลับ แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคของผมครับภ อุปสรรคของผมคือเสียงกรนของ พี่ตุ้มเม้ง พี่ตู้ และเพื่อนปุกปุ้ย (หรือผมด้วยหว่า) เรียกได้ว่าถ้าใครมานอนใกล้ๆพี่ๆพวกนี้ก็คงต้องทำใจครับ เพราะท่านเปล่งเสียงรถไฟ เรือกลไฟ และเครื่องบินโบอิ้งส่งเสียงคำรามแข่งกันทั้งคืน โชคดีผมรู้ทันจึงชิงหลับไปก่อน ส่วนเพื่อนๆธรรมยาตราท่านอื่นที่ไม่เคยเจอสถานะการณ์อย่างนี้มาก่อน กระผมคงต้องกราบขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยนะขอรับภ เหอๆ

เช้ามืดวันนี้พี่ตุ้มตื่นขึ้นมาคนแรก และผมก็เป็นคนที่สอง เพื่อนๆในคณะธรรมยาตราก็เริ่มทยอยตื่นกันบ้างแล้วครับ หลายคนเริ่มทำกิจธุระส่วนตัวกัน แต่เนื่องจากวัดหัวฝาย(จำชื่อวัดได้ล๊ะ)แห่งนี้มีห้องน้ำอยู่เพียง 2 ห้อง ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีคนมายืนรอใช้บริการ ผมจึงต้องถอยห่างไว้รอไปใช้บริการตอนที่คณะธรรมยาตราเค้าทำวัดเช้ากันท่าจะดีกว่าครับ

Continue reading →

บ่ายสองโมงครึ่ง อาทิตย์ที่ 2 พฤศจิกายน 2551

ยอมรับอีกครั้งครับว่าผมไม่ได้เตรียมการมาก่อนว่าจะต้องเก็บข้อมูลและรายละเอียดการเดินธรรมยาตราครั้งนี้ทั้งหมดเพื่อมาเขียนบทความในบล็อคแห่งนี้ เพราะเพิ่งนึกอยากจะมีบล็อคก็หลังจากกลับมาถึงกรุงเทพแล้วครับ ดังนั้นผมจึงจำไม่ได้ว่าสถานที่ในแต่ละแห่งที่ผมผ่านหรือพักคืออะไรหรือที่ไหนบ้าง และปลายทางของวันนี้ก็เช่นกันครับ

Continue reading →

เก้านาฬิกากว่าๆ อาทิตย์ที่ 2 พฤศจิกายน 2551

ทุกคนพร้อมแล้วสำหรับการเดินธรรมยาตราในวันที่สอง เป้าหมายแรกคือเราต้องเดินให้ถึงวัดในหมู่บ้านแห่งหนึ่งก่อนเพลครับ ก่อนที่จะออกเดินเท้าพระและทีมงานธรรมยาตราได้ออกมานำสวดให้ศิลให้พรแก่ผู้ร่วมการเดินธรรมยาตราตามปกติเหมือนเช่นทุกครั้งครับ และทันทีที่คณะเริ่มเดินพระท่านก็จะตีกลองให้จังหวะไปด้วยในตัว ทั้งนี้ก็เพื่อให้ผู้ร่วมเดินมีสมาธิและตั้งสติอยู่กับการเดินนั่นเองครับ

Continue reading →

ตีสี่ อาทิตย์ที่ 2 พฤศจิกายน 2551

วันนี้เป็นวันที่สองของกิจกรรมเดินธรรมยาตรา พวกเราตื่นพร้อมพระท่านตั้งแต่ตีสี่กว่าๆ โดยปกติทุกวันพระกับนักปฏิบัติธรรมในวัดจะมาทำวัดกันตั้งแต่เช้ามืด ซึ่งศาลาที่พวกผมนอนกันอยู่ก็คือสถานที่ที่พวกเค้าจะมาทำวัดกันครับ(ไม่ได้ว่าพระท่านมากวนเวลานอนพวกเรานะครับ อย่าเข้าใจผิด ฮ่ะๆ) ลืมบอกไปว่าเมื่อคืนเราจำเป็นต้องกลับมานอนที่วัดป่าสุคะโตอีกครั้งครับ เนื่องจากความไม่พร้อมหลายๆประการ อากาศทั้งตอนกลางคืนและตอนกลางวันของของวัดป่าสุคะโตดีมากครับ ไม่รู้ผมคิดไปเองรึป่าวนะว่าอากาศดีๆช่วยรักษาโรคได้ เพราะก่อนที่จะมาปฏิบัติธรรมที่นี่ผมมีอาการป่วยเป็นไข้บวกกับต่อมทอมซิลอักเสบติดมาด้วย กลัวๆอยู่เหมือนกันว่าถ้าเกิดกำเริบขึ้นมาระหว่างที่กำลังร่วมกิจกรรมละก็แย่เลย แต่พอมาอยู่ที่ต่างจังหวัดได้สองวันอาการป่วยดังกล่าวก็หายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะครับ งงเหมือนกันครับ

Continue reading →

สิบนาฬิกาสามสิบนาที เสาร์ที่ 1 พฤศจิกายน 2551

ผมตื่นขึ้นมาก่อนเพลสามสิบนาที พี่ตู้กับน้องส้มเดินมาปลุกให้เดินทางไปรวมกับคณะที่วัดแห่งหนึ่ง(ผมจำชื่อไม่ได้) วัดที่ว่านี้อยู่ในเส้นทางที่คณะธรรมยาตราต้องผ่าน ดั้งนั้นทางทีมงานผู้อำนวยความสะดวกโครงการธรรมยาตราจึงใช้เป็นที่พักรับประทานอาหารก่อนเดินทางต่อไปยังที่หมายปลายทางของวันนี้ครับ

เมื่อไปถึงที่วัดผมก็เจอกับผู้คนมากมาย หลายวัย หลายเชื้อชาติ(มีชาวต่างชาติมาปฏิบัติธรรมด้วย ทั้งฝรั่งและอินเดีย) ทั้งด้านบนและด้านล่างของศาลาวัด และผมก็เหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุงดูอะไรอย่างที่ด้านล่างของศาลาวัด เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆก็แปลกใจ เพราะคนกลุ่มนั้นกำลังทำการเลือกซื้อเสื้อผ้ามือสองกันอยู่ มาทราบภายหลังว่าคณะธรรมยาตราจะนำเสื้อผ้าที่ได้รับบริจาคมาขายให้กลับชาวบ้านในราคาถูกมาก ราคาตัวละ 5-10บาทครับ หรือหากชาวบ้านต้องการจะให้เยอะกว่านั้นก็ได้แล้วแต่จิตศรัทธา เพราะเงินที่ได้มาก็จะบริจาคให้กับวัดทั้งหมด(หมายถึงวัดที่แวะเข้ามาพักครับ) นอกจากเสื้อผ้าแล้วก็ยังมีของเล่นเด็กอีกด้วย งานนี้เด็กๆแถวนั้นยิ้มกันทุกคน เพราะของเล่นราคาถูกเอามากๆ จนเกือบเรียกว่าแจกฟรี

Continue reading →

สองทุ่มของ วันศุกร์ที่ 31 ตุลาคม 2551 วันออกเดินทาง

ก่อนหน้านั้นสี่ห้าวันนายปุกปุยเพื่อนผมเค้าโทรมาชวนไปทำบุญเดินธรรมยาตรากับพระที่จังหวัดชัยภูมิ ผมก็ตกปากรับคำไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแต่เพียงว่าอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆบ้าง เพราะไม่ได้ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนที่เหนียวแน่นกลุ่มนี้นานแล้ว ก็ไม่ทราบด้วยซ้ำครับว่าเดินธรรมยาตราที่นายปุยเค้าพูดถึงต้องทำอะไรบ้าง เดาเอาเองว่าน่าจะเหมือนกับเป็นการเดินธุดงค์ตามพระท่านไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงจุดหมาย ซึ่งก็ถูกเพียงส่วนเดียวครับ เพราะความหมายลึกซึ้งของการเดิมธรรมยาตราที่ผมกำลังจะไปร่วมด้วยนี้มีความหมายที่สมบรูณ์กว่าที่ผมเข้าใจอยู่มาก

โครงการธรรมยาตราลุ่มน้ำลำปะทาว หลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ เจ้าอาวาสท่านเดิมเป็นผู้ริเริ่มและท่านยังเป็นประธานโครงการธรรมยาตราลุ่มน้ำลำปะทาว วัดป่าสุคะโต บ้านใหม่ไทยเจริญ ต.ท่ามะไฟหวาน อ.แก้งคร้อ จ.ชัยภูมิภ ปีนี้ธรรมยาตราก็ล่วงมาเป็นครั้งที่ 9 แล้วครับ คณะจะต้องเดินเท้ากันสิบวันระยะทางกว่า 83 กิโลเมตร กิจกรรมครั้งนี้จัดขึ้นระหว่างวันที่ 1-9 พฤศจิกายน 2551 จุดประสงค์ก็เพื่อนำธรรมมาประยุกต์ไปใช้ในการดำเนินชีวิตประจำวัน เชื่อมการปฏิบัติธรรมผสมผสานเข้ากับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมภ เปิดโอกาสให้ชุมชนสร้างสรรค์กิจกรรมดีๆ ภายใต้แนวคิดสิ่งแวดล้อมดีได้ด้วยตัวเรา เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้วิถีชีวิต วัฒนธรรมและทรัพยากรธรรมชาติในชุมชนลุ่มน้ำลำประทาว นำไปสู่แนวทางการอนุรักษ์และพัฒนาที่ยั่งยืน โดยความร่วมมือทั้งภาครัฐและภาคเอกชนและประชนทั้งลุ่มน้ำ

Continue reading →