ตกเย็นทุกคนก็ได้ทำภาระกิจส่วนตัวกันจะหมด อาบน้ำอาบท่า สบายใจไปตามๆกัน ยกเว้นผมกันนายกั้มที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เหตุผลของกั้มคือเค้ามีอาการป่วยมาตั้งแต่ก่อนเดินทางจึงไม่สามารถอาบได้ ส่วนผม ผมยังสงสัยอยู่ว่า ลืมหรือว่าขี้เกี่ยจกันแน่ นั่งกินนั่งเล่นนั่งคุยไปเรื่อย ที่สุดก็ไม่ได้อาบน้ำจนได้
สาวๆนำทีมโดยน้องโลมาได้เตรียมอาหารการกินไว้ให้พวกเราแล้ว อ่อ วันนี้เรามีสุกี้รสเด็ดไม่แพ้MKด้วยนะ บวกกับความโหยหิวจากการเดินทางท่องเที่ยว พวกเราก็ซัดกันราบคาบไปตามฟอร์ม
เมื่อกิจกรรมเล่นน้ำตกจบลง คณะท่องเที่ยวก็เดินทางกลับ แต่ เอ ถ้าจะกลับไปที่เต้นท์เลยก็คงจะน่าเบื่อ เราจึงออกนอกเส้นทางเลี้ยวซ้ายขึ้นสู่จุดชมวิวของที่นี่
ระยะทางถึงจุดชมวิวไม่ไกลนัก เราจึงไปถึงตั้งแต่ก่อนห้าโมงเย็น จากตรงนี้เรามองเห็นทิวทัศน์เกือบรอบด้าน มองไกลไปถึงตัวอำเภอแก่งคอย(คิดว่าใช่นะ) ดูแล้วก็สบายใจดีนะ แต่นี้ก็ยังไม่ใช่ไฮไลท์หรอกนะ เพราะที่เราอยากจะดูที่สุดคือ แสงสุดท้ายยามอาทิตย์อัศดง นั่นเองครับ
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงกันเรียบร้อย พวกเราก็ออกเดินทางสู่ น้ำตกเจ็ดคต ตามที่ได้หารือกันครับ
การเดินทางจากศูนย์ฯถึงทางน้ำตกนั้นสะดวกสบาย สามารถขับรถไปถึงได้ แต่จากปากทางเข้าก่อนถึงน้ำตกเราต้องเดินทางเท้ากว่า 2 กิโล(เห็นจะได้นะ) ซึ่งก็ไม่ไกล้และไม่ไกลถ้าใช้ตัวผมเป็นบรรทัดฐาน และตรงนี้แหละไฮไลท์แรกของทริปนี้ มันคือเสน่ห์ของการเดินป่า คือหลายคนอาจจะไม่รู้ตัวว่า เวลาเราเดินในที่ๆไม่คุ้นเคยสมาธิของเราจะจดจ่ออยู่กันสิ่งรอบข้าง ทั้งเส้นทาง ต้นไม้ ป่า ภูเขา เสียงแมลง และเสียงสัตว์แปลกๆที่ไม่คุ้นเคย น้อยมากที่จะมีคนใจลอยคิดถึงเรื่องอื่นระหว่างเดินป่า เพราะความกลัวจะเป็นตัวแปรที่ควบคุมให้เรามีสมาธินั่นเองครับ
และแล้วพวกเราก็มาถึงปากทางเข้าศูนย์ศึกษาธรรมชาติฯจนได้ ที่ปากทางเข้ามีคณะของเราที่พลัดหลงกันระหว่างทางรออยู่ก่อนแล้ว น้องแทนหนึ่งในคณะผู้รอบอกว่ารออยู่นานมาก ก็เลยเก็บภาพป้ายทางเข้าซะหลายภาพ จนป้ายจะพรุนอยู่แล้ว พี่ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ ;-Pภ และแน่นอนครับ ผมไม่พลาดที่จะเก็บภาพที่ระลึกตรงป้ายทางเข้าไว้สักภาพก่อนเดินทางเข้าไปยังตัวศูนย์ฯ
ผมเชื่อว่าเกือบทุกคนชอบท่องเที่ยวสัมผัสธรรมชาติ แต่รูปแบบการท่องเที่ยวของแต่ละคนแตกต่างกัน จึงเป็นการยากที่จะทราบว่าแต่ละคนชอบท่องเที่ยวแบบไหน แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกนะครับ เพราะผมมีทฤษฏีส่วนตัว ทฤษฏีที่ว่าด้วยความมากหรือความน้อยหรือน้อยที่สุด คำว่าไม่แทบไม่มีหรือน้อยมากในทฤษฏีการท่องเที่ยวของผม บางคนชอบเที่ยวทะเล บางคนชอบเที่ยวภูเขา บางคนชอบเที่ยวป่า บางคนชอบเที่ยวหน้าหนาว บางคนชอบเที่ยวหน้าร้อน และมีเยอะที่ชอบเที่ยวหน้าฝน สรุปว่าทุกคนชอบท่องเที่ยว แต่จะมากหรือน้อยนั้นผมไม่ทราบ และไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน ที่สุดแล้วตัวแปรสำคัญของการเดินทางท่องเที่ยวก็คือ “เพื่อนเที่ยว” ถ้ามีเพื่อนผมว่าเราที่ไหนก็ได้ ถึงไหนถึงกันว่าไหมครับ
ท่านอาจารย์ประภา นรพัลลภ อาจารย์ที่รักและเคารพยิ่งของผมกับกลุ่มเพื่อนๆพี่ๆน้องๆของผมอันได้แก่ พี่ตุ้ม นายปุกปุย นายปุ้ม นายเต่า น้องส้มและน้อง..เพื่อนส้ม(ทำไมผมลืมชื่อหว่า) ได้รับเชิญให้เป็นวิทยากร ค่ายวิทยาศาสตร์และสิ่งแวดล้อม ประจำปี 2552 ระหว่างวันที่ 22 – 27 เมษายน 2552 ที่ผ่านมาภ ณ อุทยานวิทยาศาสตร์พระจอมเกล้า ณ หว้ากอ และค่ายกองบิน 5 อ่าวมะนาว จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยกิจกรรมในครั้งนี้มีน้องๆเยาวชนและครูจากจังหวัดสงขลา ยะลา ปัตตานี นราธิวาส มาเข้าร่วมครับ ค่ายสิ่งแวดล้อมนี้จัดขึ้นติดต่อกันมาหลายปีแล้วล่ะ จุดประสงค์หลักของกิจกรรมนี้ก็เพื่อให้น้องๆได้มาเรียนรู้และทำกิจกรรมเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมร่วมกัน อันจะก่อเกิดจิตสำนึกที่ดีต่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ สัตว์น้ำ ชายหาด ป่าไม้ และท้องทะเล และสำคัญที่สุดก็คือได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นครับ
นี่เป็นการทำบุญที่เพื่อนๆ สามารถทำได้ง่ายๆ เพียงแค่คลิกเราก็ได้บุญกันแล้วล่ะครับ
เงินที่ได้จากการคลิก ทางทีมงานจะนำไปช่วยเหลือสังคมดังนี้
จะ มีใครสนใจบ้างหรือไม่ ทุกวันนี้สถานการณ์ในวัดพระบาทน้ำพุเป็นอย่างไร ผู้ป่วยยิ่งทวีจำนวน ชีวิตความเป็นอยู่ของคนเหล่านั้นจะเป็นอย่างไร ข้าวของเครื่องใช้ในการดูแลผู้ป่วย ได้มาจากไหน
“ทุกวันนี้หลวงพ่อต้องรับผิดชอบดูแลคนในวัด ไม่ต่ำกว่า 1,000 ชีวิต ทุกเดือนท่านมีภาระต้องหาเงิน ไม่ต่ำกว่า 3,500,000 บาท หรือเฉลี่ยวันละ 116,000 กว่าบาท มาใช้จ่ายในวัด”
ขอขอบคุณ www.earthhour.org ที่เป็นต้นคิดโครงการนี้ภ ในยุคนี้ยุคของเทคโนโลยีนำพาชีวิต ถ้าลองไม่ใช้ไฟสัก 60 นาทีจะกระทบกับชีวิตความเป็นอยู่แค่ไหน สำหรับผมคงจะไม่เท่าไร แต่กับคนอื่นอาจจะเป็นเรื่องสำคัญก็ได้ ไม่งั้นโรงพยาบาลเค้าจะมีเครื่องปั่นไฟสำรองไว้ทำไม ว่าป่ะ 🙂
ปีที่แล้วผมก็ร่วมกิจกรรมแต่ก็ยังคงใช้พลังงานอยู่ดี คือ ต้องเสียบตู้เย็น ต้องจุดเทียน ปีนี้กะจะไม่จุดเทียนเสียบแต่ตู้เย็นอย่างเดียว (อ่ะๆ แล้วมันจะต่างกันมากไหมล่ะเหนี่ย)
ก็อยากจะชวนเพื่อนๆมาร่วมกันปิดไฟสัก 60 นาทีนะครับ ได้เท่าที่ทำได้ครับ ถ้าจำเป็นต้องเปิดก็ต้องเปิดครับ ถ้าดูแล้วได้ไม่คุ้มเสีย ก็อย่าฝืนนะครับ
พี่กูเกิ้ลเค้าก็ร่วมรณรงค์เหมือนกันนะครับ http://blackgle.blogspot.com/ภ สุดยอดมากเลย ที่Googleเค้าทำได้เยี่ยงไรนี่ ถ้าใครเข้าgoogleในช่วง 20.00-21.00 น. ก็อย่าตกใจล่ะ ว่าเอะไมหน้าจอเราดำๆ
ฝนหยุดตกชั่วคราวตอนเพลพอดี คณะธรรมยาตรามาหยุดตรงใจกลางตำบลแห่งหนึ่ง(จำชื่อตำบลไม่ได้อีกแล้ว) ดูเหมือนว่าชาวบ้านที่นี่เค้าจะเตรียมการต้อนรับไว้แล้วทั้งสถานที่และก็อาหาร ผู้คนในเมืองเล็กๆแห่งนี้น่าจะถูกล่อเลี้ยงด้วยการทำกสิกรรม เพราะรอบข้างมีแต่มันสัมปะหลังกับอ้อย
มีคนในคณะธรรมยาตราบอกว่า นี้คือ เกษตรกรรมตาเดียว คือปลูกอะไรได้เงินก็จะปลูกกันไปอย่างนั้น จนกระทั่งดินเสื่อมสภาพ จากผลผลิตที่เค้าเคยได้ วันข้างหน้ามันก็จะลดน้อยลงไปเรื่อยๆภ ผมคิดว่าที่เค้าพูดก็ฟังดูมีเหตุมีผล เค้ามองเห็นปัญหา เจ้าของไร่แถบนี้ก็น่าจะทราบปัญหาแบบนี้ดี แต่ก็ยังไม่เห็นมีอะไรมาหยุดยั้งการวิ่งของระบบทุนนิยมได้ภ ก็คงจะต้องรอให้บ้านเราเป็นทะเลทราย นั่นแหละถึงจะสำนึก
วันนี้เป็นวันที่ 5 ของกิจกรรมเดินธรรมยาตรา ซึ่งก็มาได้กว่าครึ่งค่อนทางแล้วล่ะครับ สำหรับผม วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ร่วมกิจกรรมกับพวกเพื่อนๆ เพราะผมลางานมาได้เพียง 4 วันครับ เกรงใจเจ้านาย(ลาหลายวันเดี๋ยวจะใช้คอมฯไม่เป็น) อีกอย่างที่สำคัญก็คือผมจำเป็นต้องกลับไปปฏิบัติงานทำมาหาเลี้ยงชีพ เหมือนกับมนุษย์ในสังคมส่วนใหญ่ที่ต้องก้มหน้าก้มตามต่อสู้เพื่อปากท้อง
Entryนี้ผมไม่มีรูปประกอบ เพราะรูปหายหมดเลย เด๋วจะไปขอนายเต่านายปุยมาใส่ให้ทีหลังนะครับ
เช้านี้กิจกรรมก็ปฏิบัติกันเหมือนทุกวัน หลวงพ่อท่านเทศนาและสั่งสอนให้มีจิดสำนึก วันนี้ผมตั้งใจฟังเป็นพิเศษเพราะเป็นวันสุดท้าย ปีหน้าถึงจะได้มาร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆอีก