วันนี้จะเป็นวันที่ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯเสียแล้วล่ะครับ ยังขาดอยู่สิ่งหนึ่งที่ยังไม่ได้ทำและเป็นเป้าหมายสำคัญของการมาบึงกาฬในครั้งนี้ที่จะละเลยไปไม่ได้ นั่นก็คือ การรดน้ำกระดูกหรือการสรงน้ำอัฐิคุณยายของผม
โดยปกติภการรดน้ำกระดูก หรือ สรงน้ำอัฐิบรรพบุรุษ จะกระทำกันในช่วงปีใหม่ไทยหรือสงกรานต์ แต่เนื่องจากแม่ น้า หลวงลุงไม่สะดวกที่จะมารวมกันในวันนั้น จึงเห็นตรงกันว่าน่าจะยืดหยุ่นได้และก็เลือกที่เป็นวันปีใหม่ฝรั่ง ตามที่โอกาสได้อำนวย
อัฐิของยายอยู่ที่ วัดโชติรสธรรมากร หรือ วัดป่าภเป็นวัดที่ชาวบึงกาฬรู้จักกันดีครับ เพราะที่นี่จะเป็นที่ที่ทำพิธีกรรมเกียวกับฌาปนกิจสำหรับผู้ที่ล่วงลับ โดยทางเราได้สร้างเจดีย์สำหรับบรรจุอัฐิเป็นกำแพงวัดไว้ทางฝั่งประตูทิศตะวันออกของวัด ในตอนที่ยายยังมีชีวิตอยู่ท่านได้สั่งเสียเอาไว้ว่า หากท่านเสียชีวิตไปก็ให้เอากระดูกท่านไปไว้ใกล้ ๆ กระดูกของยายทวด(คุณแม่ของยาย) ซึ่งพวกเราก็ได้ปฏิบัติตามนั้นทุกประการครับ
สำหรับพิธีกรรมสรงน้ำอัฐิ หลวงลุงจะเป็นผู้แนะนำถึงขั้นตอนที่ปฏิบัติ และเป็นขั้นที่ได้ปฏิบัติสืบต่อกันมา โดยเริ่มตั้งแต่นำอัฐิออกมาทำความสะอาด ซึ่งก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไร จะงงนิดหน่อยก็ตรงที่พวกเราดันจำไม่ได้ว่าพาชนะบรรจุอัฐิของยายและยายทวดคือคืออันไหนและที่สุดก็นึกกันออกครับ
หลังจากทำความสะอาดอัฐิเรียบร้อย ก็นำของเซ่นไหว้ อันได้แก่ น้ำหวาน ชุดหมากพลู มาวางไว้ด้านหน้าเจดีย์ หลวงก็สวดมนต์อุทิศส่วนกุศลถึงผู้ร่วงลับก็เป็นอันเสร็จพิธีครับ
ผมทราบว่าสิ่งสำคัญของพิธีคงไม่ได้อยู่ที่ตัวพิธีการ แต่อยู่ที่เหล่าลูกหลานได้กลับมาร่วมระลึกถึงคุณงามความดี บุญคุณของผู้เลี้ยงดู หลวงลุง แม่ น้า และหลาน ๆ ได้กลับมาเจอะเจอกันอีกครั้ง และจะยังคงคิดถึงกันและช่วยเหลือกันตลอดไปครับ
สำหรับ Entry ทริปบึงกาฬปีใหม่ ก็จบลงแล้วล่ะจร้า ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนตอนสุดท้ายนะครับ หากมีเรื่องดี ๆ ก็จะกลับมาเล่าให้ฟังใหม่
สวัสดีครับ : )
Orange Smallfish